Македонски

Радое Домановиќ (1873–1908) е најистакнат писател на сатирични приказни во епоха на реализмот во српската книжевност. Кога го завршил филолошкиот факултет на Високата школа во Белград, работел како професор по српски јазик и книжевност и историја. Политички бил активен како писател и публицист, соработник на опозициските весници.

Неговата професорска работа е типична за напреден интелектуалец во тоа време: постојано е отпуштан од работа, преместуван е од едно на друго место, за на крај да заврши како коректор на државните весници. Припаѓал на боемскиот круг со Милован Глишиќ и Јанко Веселиновиќ. Пред крај на неговиот живот, длабоко разочаран, живеел во тешка положба, во беда и немаштија, и умрел напуштен и очаен.

За животот објавил Приказни (1899), потоа Чича Мита од народот, Прекинување на страстите и останати приказни (1902), Кралевиќ Марко по втор пат меѓу Србите, Данга, Водач (1902), Три приказни за младината (1903) и Приказни (1905).

Сатирични приказни:

• Ајдутинот Станко според критичарскиот рецепт на г. Момчило Иваниќ (1–2–3–4–5), 1900.
• Водач (1–2–3), 1901.
• Данга, 1899.
• Кралевиќ Марко по втор пат меѓу Србите (1–2–3–4–5), 1901.
• Модерно востание, 1902.
• Мртво море (1–2–3–4–5), 1902.
• На раскрсница, 1899.
• Пензионерот Симо (1–2), 1902.
• Размислување на еден обичен српски вол, 1902.
• Сериозни, научни работи (1–2–3–4), 1899.
• Сонот на еден министер, 1902.
• Страдија (1–2–3–4–5–6–7–8–9–10–11–12), 1902.
• Театарот во паланката (1–2–3), 1898.
• Укинување на страстите, 1898.

Извори:

• Домановиќ, Радое, Сатири, Македонска книга, Скопје 1970. (Прев. Александар Ежов)
• Домановиќ, Радое, Избрани сатири, Мисла, Скопје 1990. (Прев. Загорка Тодоровска-Присаѓанец)