Líder (2/3)
Ó día seguinte todo aquel que tiña coraxe para un largo viaxe reuniuse. Máis de duascentas familias foron ao lugar indicado. Só uns poucos quedaron na casa para vixiar o antigo pobo.
Foi realmente triste ver esta masa de persoas miserables ás que a amarga desgraza obrigara a abandonar a terra na que naceron e na que se atopaban as tumbas dos seus devanceiros. Tiñan o rostro desconcertado, desgastado e queimado polo sol. O sufrimento de moitos longos anos laboriosos mostrou o seu efecto sobre eles e transmitiu unha imaxe de miseria e amarga desesperación. Pero neste mesmo instante viuse o primeiro reflexo de esperanza, mesturado con morriña, para ser exacto. Unha bágoa caeu polo rostro engurrado de moitos, un ancián suspirou desesperado e sacudiu a cabeza cun aire de mal presentimento. Preferiría permanecer algún tempo para que el tamén morrese entre estas rochas en vez de buscar unha patria mellor. Moitas das mulleres lamentáronse en voz alta e despedíronse dos seus seres queridos mortos, cuxas tumbas deixaban.
Os homes intentaban ter unha fronte valente e berraban:
– Ben, queres seguir morrendo de fame nesta condenada terra e vivindo nestas chabolas? – De feito, gustaríalles poder levarse con eles toda a maldita rexión e as pobres chabolas se fora posible.
Había o ruído e os berros habituais en todas as masas de xente. Tanto homes como mulleres estaban inquedos. Os nenos berraban nos berces ás costas das súas nais. Incluso o gando estaba un pouco incómodo. Non había demasiadas vacas, un becerro aquí e acolá e despois un esbelto e peludo cabalo, cunha cabeza grande e patas gordas sobre as que cargaban alfombras vellas, bolsas e incluso dous sacos sobre a silla, de xeito que o pobre animal se balanceou baixo o peso. Con todo, conseguiu permanecer levantado e rinchando de vez en cando. Outros cargaban burros; os nenos tiraban de cans con correas. Falar, berrar, maldicir, queixarse, chorar, ladrar, berrar: todo abundaba. Incluso un burro orneou unhas cantas veces. Pero o líder non pronunciou unha palabra, coma se todo o asunto non lle correspondese. Un verdadeiro home sabio!
Simplemente sentou pensativo e silencioso, coa cabeza baixa. De cando en vez cuspía; iso foi todo. Pero debido ao seu estraño comportamento, a súa popularidade creceu tanto que todos camiñarían por lume e auga, como se adoita dicir, por el. Escoitáronse as seguintes conversas:
– Deberiamos estar felices de ter atopado a un home así. Se seguísemos adiante sen el, Deus me perdoe, estaríamos mortos! Ten verdadeira intelixencia, dígocho eu! Está calado. Aínda non dixo nin unha palabra. – dixo un mentres miraba ao líder con respecto e orgullo.
– Que debería dicir? Quen moito fala pouco pensa. Un home intelixente, iso é seguro! Só reflexiona e non di nada – engadiu outro, que tamén mirou ao líder con temor.
– Non é fácil dirixir a tanta xente! Ten que ordear os seus pensamentos porque ten un gran traballo nas mans – dixo de novo o primeiro.
Chegou o momento de comezar. Ainda así, agardaron un pouco para ver se alguén máis cambiaba de opinión e se unía a eles, pero como non viña ninguén, xa non podían enredar máis.
– Non deberiamos ir? – preguntáronlle ao líder.
El levantouse sen dicir unha palabra.
Os homes máis valentes agrupáronse inmediatamente ao seu redor para estar á man en caso de perigo ou emerxencia.
O líder, co cello fruncido e a cabeza baixa, deu uns pasos, balanceando a cana diante de si de forma digna. A concentración avanzou detrás del e berrou varias veces: „Viva o noso líder!“ Deu uns cantos pasos máis e topou co valado diante do concello. Alí, naturalmente, parou, polo que o grupo tamén parou. A continuación, o líder retrocedeu un pouco e golpeou a cana varias veces.
– Que queres que fagamos? – preguntaron.
Non dixo nada.
– Que debemos facer? Derruba o valado! Iso é o que temos que facer! Non ves que nos amosou coa súa cana que facer? – berraron os que estaban ao redor do líder.
– Aí está a porta! Aí está a porta! – berraron os nenos e sinalaron a porta que estaba fronte a eles.
– Silencio, tranquilos, nenos!
– Deus nos axude, que pasa? – cruzáronse algunhas mulleres.
– Nin unha palabra! Sabe que facer. Derruba o valado!
Nun instante o valado caeu coma se nunca estivera alí.
Pasaron o valado.
Apenas foran cen chanzos cando o líder topou cun gran mato espiñento e parou. Con moita dificultade conseguiu zafarse e logo comezou a bater o bastón en todas as direccións. Ninguén se moveu.
– E que pasa agora? – berraron os do final.
– Cortar o mato espiñento! – berraron os que estaban arredor do líder.
– Aí está o camiño, detrás das matogueiras de espiñas! Aí está! – berraron os nenos e incluso moita xente atrás.
– Aí está o camiño! Aí está o camiño! – burlaron os que rodeaban ao líder, imitando con rabia. – E como podemos os homes cegos saber cara a onde nos leva? Todo o mundo non pode dar ordes. O líder coñece a mellor e máis directa ruta. Corte o mato espiñento!
Lanzáronse para despexar o camiño.
– Ai! – berrou alguén que estaba prendido na man por unha espiña, e outro cuxo rostro foi golpeado por unha rama de amorodo.
– Irmáns, non podes ter algo a cambio de nada. Hai que esforzase un pouco para triunfar – respondeu o máis valente do grupo.
Pasaron o arbusto despois de moito esforzo e avanzaron.
Despois de camiñar un pouco máis alá, deron cunha morea de troncos. Estes tamén foron tirados ao lado. Despois continuaron.
O primeiro día andaron moi pouco terreo porque tiveron que superar varios obstáculos similares. E todo isto con pouca comida porque algúns trouxeran só pan seco e un pouco de queixo, mentres que outros só tiñan un pouco de pan para satisfacer a fame. Outros non tiñan nada de nada. Afortunadamente era verán e atopaban unha árbore froiteira aquí e outra acolá.
Así, aínda que o primeiro día só deixaron un pequeno tramo detrás deles, sentíanse moi cansos. Non apareceron grandes perigos nin tampouco houbo accidentes. Por suposto, nunha empresa tan grande débense considerar bagatelas os seguintes acontecementos: unha espiña chantada no ollo esquerdo dunha muller, que cubriu cun pano húmido; un neno chillou e mancouse cun tronco; un ancián que tropezou cunha silva e torceuse o nocello, e despois de poñerlle cebola picada, soportou con coraxe a dor apoiado nun bastón, seguiu adiante coxeando valentemente detrás do líder. (Para ser franco, varios dixeron que o ancián esaxeraba sobre o nocello, que só finxía porque tiña ganas de volver atrás.) Pronto, só había uns poucos que non tiñan nin unha espiña no brazo nin unha rabuñada na cara. Os homes soportárono todo heroicamente mentres as mulleres maldicían a mesma hora na que partiran e os nenos choraban, naturalmente, porque non entendían que todas as penas e traballos serían recompensados.
E para a felicidade e alegría de todos, ao líder non lle pasara nada. Francamente, se queremos dicir a verdade, estaba moi protexido, pero o home tivo sorte. No cámping da primeira noite todos rezaron e agradeceron a Deus que a primeira xornada do viaxe tivera éxito e que nada, nin a máis mínima desgraza, lle acontecera ao líder. Entón un dos homes máis valentes comezou a falar. A súa cara fora rabuñada por unha silva, pero simplemente non lle fixo caso.
– Irmáns – comezou, – grazas a Deus o primeiro día de viaxe xa quedou atrás. O camiño non é doado, pero debemos soportalo, porque todos sabemos que este difícil camiño nos levará á felicidade. Que Deus todopoderoso protexa ao noso líder de calquera dano para que poida seguir dirixíndonos con éxito.
– Mañá perderei o outro ollo se as cousas van coma hoxe! – pronunciou enfadada unha das mulleres.
– Ai, miña perna! – chorou o vello, animado polo comentario da muller.
Os nenos seguían chorando e chorando, e ás nais custoulles silencialos para que o voceiro se escoitase.
– Si, perderás o outro ollo – estalou de rabia – e ainda que perdas os dous! Non é unha gran desgraza que unha muller perda os ollos por unha causa tan grande. Que vergoña! Non pensas nunca no benestar dos teus fillos? Imos morrer a metade de nos neste viaxe! Que diferenza hai? Que é un ollo? De que serven os teus ollos cando hai alguén que se preocupa por nós e nos leva á felicidade? Deberiamos abandonar o noso compromiso só por mor do teu ollo e da perna do vello?
– Está mentindo! O vello minte! Só finxe para poder volver atrás – resoaron voces de todos os lados.
– Irmáns, quen non queira ir máis lonxe – dixo de novo o portavoz – que volva atrás en vez de queixarse e axitar o resto de nós. Polo que a min respecta, vou seguir a este sabio líder mentres poida!
– Seguiremos todos! Todos o seguiremos mentres vivamos!
O líder estaba calado.
Todo o mundo comezou a miralo e a susurrar:
– Está absorto nos seus pensamentos!
– Un home sabio!
– Mira a súa testa!
– Sempre co cello fruncido!
– Serio!
– É valente! Notase en todo el.
– Podes dicilo de novo! Valado, troncos, breixos; pasará por todo. Só bate a cana sen dicir nada e debes adiviñar o que ten en mente.
Líder (2/3)
Al día siguiente, todas las personas que tenían el valor de ir en un largo viaje se reunieron. Más de doscientas familias fueron al lugar designado. Sólo algunos permanecieron en casa para cuidar del viejo asentamiento.
Ciertamente, era triste ver esta masa de personas miserables a quienes el amargo infortunio forzó a abandonar la tierra donde nacieron y donde están las tumbas de sus ancestros. Sus rostros estaban demacrados, desgastados y quemados por el sol. El sufrimiento de muchos laboriosos años mostró su efecto en ellos y transmitía una imagen de miserable y amarga desesperación. Pero en este preciso instante, estaban viendo el primer destello de esperanza – ciertamente mezclado con nostalgia. Una lágrima cayó por el arrugado rostro de muchos hombres mayores, quienes suspiraron desesperadamente y sacudieron su cabeza con un mal presentimiento. Ellos preferirían quedarse por un tiempo para poder morir entre esas rocas en vez de buscar una mejor patria. Muchas de las mujeres se lamentaron y se despidieron de las tumbas de sus muertos que estaban dejando.
Los hombres estaban tratando de ser valientes y estaban gritando – Bueno, ¿ustedes quieren seguir muriéndose de hambre esta tierra condenada y viviendo en estas chozas? En realidad, ellos hubieran preferido llevarse a toda la región maldita y las casas desmoronadas con ellos de ser posible.
Se escuchaba el ruido y los gritos usuales que había en toda masa de gente. Tantos hombres como mujeres estaban inquietos. Los niños chillaban mientras eran mecidos en la espalda de sus madres. Incluso el ganado estaba un poco impaciente. No habían muchas reses, un ternero por aquí y uno por allá, y luego un magro y peludo jamelgo con una gran cabeza y piernas gordas, sobre el cual estaban cargando alfombras viejas, bolsas e incluso dos sacos sobre la silla de montar, así que el pobre animal se mecía bajo el peso. Sin embargo, logró mantenerse de pie y relinchaba de vez en cuando. Otros estaban cargando burros; los niños estaban jalando perros con correas. Hablando, gritando, maldiciendo, lamentándose, llorando, ladrando, relinchando – Abundaba de todo. Incluso un burro rebuznando de vez en cuando. Pero el líder no pronunció ni una palabra, como si todo el asunto no fuera de su incumbencia. ¡Un verdadero hombre sabio!
Él solo se sentó pensativo y en silencio, con su cabeza hacia abajo. De vez en cuando escupía, eso era todo. Pero a cuenta de su extraño comportamiento, su popularidad creció tanto que todos habrían pasado a través del fuego y el agua, como ellos decían, por él. Se podía escuchar la siguiente conversación:
– Deberíamos estar felices de haber encontrado semejante hombre. De haber seguido adelante sin él, ¡Dios no lo permita! Habríamos perecido. Él tiene inteligencia verdadera, ¡te lo digo! Está callado. ¡Todavía no ha dicho nada! – dijo alguien mientras miraba al líder con respeto y orgullo.
– ¿Qué debería decir él? Quien sea que hable demasiado no piensa mucho. Un hombre inteligente, ¡eso es seguro! Él solo reflexiona y no dice nada, – agregó otro y él también observó al líder con asombro.
– ¡No es fácil guiar a tantas personas! Tiene que recopilar sus pensamientos porque tiene un gran trabajo en sus manos, – dijo nuevamente el primero.
Llegó el momento de empezar. Sin embargo, ellos esperaron un rato para ver si alguien cambiaba de parecer y venía con ellos, pero en vista de que nadie vino, no se quedaron por más tiempo.
– ¿No deberíamos irnos? – le preguntaron al líder.
Él se levantó sin decir una palabra.
Los hombres más valientes se agruparon inmediatamente alrededor de él para estar a la mano en caso de peligro o de una emergencia.
El líder, frunciendo el ceño, con la cabeza baja, dio unos cuantos pasos, balanceando su bastón en frente de él de una forma digna. El grupo se movió en conjunto detrás de él y gritaron varias veces, “¡Larga vida a nuestro líder!” dió unos cuantos pasos más y chocó contra una cerca en frente del ayuntamiento. Ahí, naturalmente, se detuvo; así que el grupo se detuvo también. El líder dió un paso hacia atrás y golpeó su bastón contra la cerca unas cuantas veces.
– ¿Qué quiere que hagamos? – preguntaron.
Él no dijo nada.
– ¿Qué deberíamos hacer? ¡Derribar la cerca! ¡Eso es lo que haremos! ¿No ven que nos está mostrando con su bastón lo que hay que hacer? – gritaron aquellos que estaban parados alrededor del líder.
– ¡Hay una puerta! ¡Hay una puerta! – gritaron los niños y apuntaron a la puerta que estaba al frente de ellos.
– Shh, niños, ¡hagan silencio!
– Que Dios nos ayude. ¿Qué está pasando? – unas cuantas mujeres se hicieron la cruz.
– ¡Ni una palabra! Él sabe que hacer. ¡Destruyan la cerca!
En un instante la cerca había sido destruida como si nunca hubiese estado ahí.
Ppasaron por la cerca.
Apenas habían avanzado cien pasos cuando el líder se tropezó con un gran arbusto con espinas y se detuvo.
Con gran dificultad logró salir y luego empezó a golpetear su bastón en todas las direcciones. Nadie se movió.
– ¿Y cuál es el problema ahora? – gritaron aquellos en la parte de atrás.
– ¡Corten el arbusto! – gritó uno de los que estaba alrededor del líder.
– ¡Ahí está el camino, detrás de los arbustos con espinas! ¡Ahí está! – gritaron los niños e incluso muchas personas en la parte de atrás.
– ¡Ahí está el camino! ¡Ahí está el camino! – se burlaron aquellos que estaban alrededor del líder, imitándolos con enojo. – ¿Y cómo nosotros hombres ciegos podemos saber adónde nos está guiando? No todo el mundo puede dar órdenes. El líder sabe cual es la mejor ruta y la más directa. ¡Corten el arbusto espinoso!
Se apuraron a despejar el camino.
– Auch, – lloró alguien que se clavó una espina en la mano y alguien que fue golpeado en el rostro por una rama de mora.
– Hermanos, no pueden obtener algo de nada. Tienen que esforzarse un poco para triunfar, – respondió el más valiente del equipo.
Ellos pasaron a través del arbusto luego de mucho esfuerzo y siguieron adelante.
Luego de deambular un poco más, se encontraron con un montón de troncos. Estos también los echaron a un lado y continuaron.
Muy poco camino fue recorrido en el primer día porque tuvieron que superar varios obstáculos similares. Y todo esto con poca comida porque algunos habían llevado solamente pan seco y un poco de queso mientras que otros sólo tenían pan para satisfacer su hambre. Algunos no tenían nada en absoluto. Afortunadamente, era verano así que encontraron árboles frutales por aquí y por allá.
Así, aunque en el primer día recorrieron un pequeño trecho, se sentían muy cansados. No aparecieron grandes peligros y tampoco hubo accidentes. Naturalmente, en una iniciativa tan grande los siguientes eventos deben ser considerados como pequeñeces: una espina se atascó en el ojo izquierdo de una mujer, el cual se cubrió con un paño húmedo; un niño se precipitó contra un tronco y quedó cojeando; un anciano se tropezó con un arbusto de moras y se torció el tobillo; luego de que le aplicaron cebolla molida, el hombre soportó valientemente el dolor y, apoyándose en su bastón, cojeaba valerosamente detrás del líder. (Para estar seguros, varios dijeron que el anciano estaba mintiendo sobre su tobillo, que solo estaba fingiendo porque estaba ansioso por volver.) Rápidamente, sólo habían algunos que no tenían una espina en su brazo o el rostro armado. Los hombres lo soportaron con heroísmo mientras que las mujeres maldijeron el momento en que salieron y los niños lloraban, naturalmente, porque no entendían que todo ese esfuerzo y dolor sería recompensado en abundancia.
Para la felicidad y alegría de todos, nada le pasó al líder. Francamente, si dijéramos la verdad, estaba bastante protegido, pero aun así, el hombre era simplemente suertudo. En la primera noche en el campamento, todos rezaron y le agradecieron a Dios que el viaje del viaje había sido exitoso y que nada, ni siquiera la más mínima desgracia, le había pasado al líder. Entonces, uno de los hombres más valientes empezó a hablar. Su rostro había sido arañado por un arbusto de moras, pero él simplemente no le prestó atención.
– Hermanos, – comenzó – un exitoso día de viaje ha quedado detrás de nosotros. Gracias a Dios. El camino no es fácil, pero tenemos que aguantar hasta el final porque todos sabemos que este difícil camino nos guiará a la felicidad. Que el poderoso Dios proteja a nuestro líder de cualquier daño para que pueda continuar guiándonos con éxito.
– ¡Mañana perderé mi otro ojo si las cosas siguen como hoy! – dijo una de las mujeres, furiosa.
– ¡Auch, mi pierna! – gritó el anciano, motivado por el comentario de la mujer.
Los niños siguieron quejándose y lloriqueando y a las madres se les dificultó silenciarlos para que el vocero hablará.
– Sí, perderás tu otro ojo, – explotó de ira, – ¡y que pierdas ambos! No es una gran desgracia para una mujer perder ambos ojos por una causa tan grande. ¡Vergüenza! ¿Nunca piensas en el bienestar de tus hijos? ¡Dejemos que la mitad de nosotros fallezca en esta labor! ¿Qué diferencia hace? ¿Qué es un ojo? O ¿qué uso tienen tus ojos cuando hay alguien que ve por nosotros y nos guía a la felicidad? ¿deberíamos abandonar nuestro compromiso por un tu ojo y por la pierna de un anciano?
-¡Está mintiendo! ¡El anciano está mintiendo! él sólo finge para que pueda volver – resonaron voces de todas partes.
– Hermano, quien sea que no quiera continuar – dijo el vocero nuevamente – dejemos que regrese en vez de quejarse y sembrar cizaña en el resto de nosotros. Por lo que a mí respecta, ¡voy a seguir a nuestro sabio líder mientras todavía quede algo de mí!
El líder estaba callado.
Todo el mundo empezó a verlo y a susurrar:
– ¡Está absorto en sus pensamientos!
– ¡Un hombre sabio!
–¡Miren su frente!
– ¡Siempre está frunciendo el ceño!
– ¡Serio!
– ¡Él es valiente! Eso se ve en todo su ser.
– ¡Puedes decirlo de nuevo! Cercas, troncos, zarzas – se abre paso a través de todo. Seriamente golpetea su bastón, no dice nada y tienes que adivinar que tiene en la mente.
Líder (2/3)
No dia seguinte, todos que tiveram a coragem de fazer uma longa jornada reuniram-se. Mais de duzentas famílias foram ao local designado. Apenas alguns ficaram em casa para cuidar do antigo local.
Era realmente triste ver essa massa de pessoas infelizes, sobre os quais o amargo infortúnio forçara a abandonar a terra em que nasceram e onde estavam as sepulturas de seus ancestrais. Seus rostos estavam abatidos, desgastados e queimados pelo sol. O sofrimento de muitos anos trabalhosos mostrou seu efeito sobre eles e transmitiu uma imagem de miséria e desespero amargo. Mas, neste exato instante, foi visto o primeiro vislumbre de esperança – misturado com saudades de casa, com certeza. Lágrimas escorriam pelos rostos enrugados de muitos homens velhos que suspiraram desesperadamente e sacudiram a cabeça com um ar de mau presságio. Eles preferiam permanecer por algum tempo para que também pudessem morrer entre essas rochas a procurar uma pátria melhor. Muitas mulheres lamentavam em voz alta e se despediam de seus entes queridos mortos e de suas sepulturas que ficavam para trás.
Os homens estavam tentando criar uma frente corajosa, gritando:
– Bem, vocês querem continuar morrendo de fome nesta terra maldita e morando nesses barracos? – Na verdade, eles gostariam, o melhor seria levar consigo toda a região amaldiçoada, se fosse possível.
Havia o habitual barulho e gritos, como em toda massa de pessoas. Homens e mulheres estavam inquietos. As crianças gritavam nos berços às costas das mães. Até o gado estava um pouco desconfortável. Não havia muito gado, um bezerro de vez em quando, um bando magro e desgrenhado com uma cabeça grande e pernas gordas nas quais estavam carregando tapetes velhos, bolsas e até dois sacos sobre a sela da mochila, de modo que o pobre animal balançava sob o peso. No entanto, conseguia ficar acordado e relinchar de tempos em tempos. Outros estavam carregando burros; as crianças puxavam cães com trelas. Conversar, gritar, xingar, lamentar, chorar, latir, relinchar – tudo era abundante. Até um burro zurrou algumas vezes. Mas o líder não pronunciou uma palavra, como se o assunto todo não fosse da sua conta. Um homem realmente sábio!
Ele apenas se sentou pensativo e silenciosamente, com a cabeça baixa. De vez em quando ele cuspia; isso foi tudo. Mas, devido ao seu comportamento estranho, sua popularidade cresceu tanto que o mundo poderia acabar, como se costuma dizer. As seguintes conversas foram ouvidas:
– Deveríamos estar felizes por ter encontrado um homem assim. Se tivéssemos ido sem ele, Deus não permita! Teríamos perecido. Ele tem inteligência real, eu lhe digo! Ele está em silêncio. Ele ainda não disse uma palavra! – disse um enquanto olhava para o líder com respeito e orgulho.
– O que ele deveria dizer? Quem fala muito não pensa muito. Um homem inteligente, com certeza! Ele apenas pondera e não diz nada – acrescentou outro, e ele também olhou para o líder com reverência.
– Não é fácil liderar tantas pessoas! Ele tem que se concentrar, porque tem um grande trabalho em mãos – disse o primeiro novamente.
Chegou a hora de partir. Eles esperaram um pouco, no entanto, para ver se mais alguém mudaria de idéia e viria com eles, mas como ninguém veio, eles não puderam mais ficar.
– Não devemos ir? – eles perguntaram ao líder.
Ele se levantou sem dizer uma palavra.
Os homens mais corajosos imediatamente se agruparam ao seu redor para estar à mão em caso de perigo ou emergência.
O líder, franzindo a testa, de cabeça baixa, deu alguns passos, balançando a bengala na frente de si de uma maneira digna. A reunião seguiu atrás dele e gritou várias vezes: „Viva o nosso líder!“ Ele deu mais alguns passos e esbarrou na cerca em frente ao salão da vila. Lá, naturalmente, ele parou; então o grupo parou também. O líder então deu um passo para trás e bateu a bengala na cerca várias vezes.
– O que você quer que façamos? – eles perguntaram.
Ele não disse nada.
— O que devemos fazer? Derrube a cerca! É isso que devemos fazer! Você não vê que ele nos mostrou com sua bengala o que fazer? – gritaram aqueles que estavam ao redor do líder.
– Lá está o portão! – gritaram as crianças e apontaram para o portão que ficava a frente delas.
– Calma, crianças!
– Deus nos ajude, o que está acontecendo? – algumas mulheres disseram.
Nada. Certamente, ele sabe o que fazer. Derrube a cerca!
Em um instante, a cerca caiu como se nunca tivesse estado lá.
Eles passaram a cerca.
Mal haviam subido cem degraus quando o líder correu para um grande arbusto de espinhos e parou. Com grande dificuldade, ele conseguiu sair e ele começou a bater na bengala em todas as direções. Ninguém se mexeu.
– E qual é o problema agora? – gritaram os de trás.
– Corte o arbusto de espinhos! – gritaram os que estavam ao redor do líder.
– Ali está a estrada, ao redor dos arbustos espinhosos! Lá está! – gritaram as crianças e várias pessoas.
– Aqui está a estrada! Aqui está a estrada! – zombavam aqueles ao redor do líder, imitando com raiva. – E como iremos saber para onde ele está nos levando? Não podemos receber ordem de todos. O líder conhece a melhor rota e mais direta. Corte o arbusto de espinhos!
Eles mergulharam para limpar o caminho.
– Ai! – exclamou alguém que prendeu a mão em um espinho e alguém cujo rosto foi atingido por um galho de amora.
– Irmãos, nada vem sem esforço. Você tem que se esforçar um pouco para ter sucesso – responderam os mais corajosos do grupo.
Eles romperam o mato depois de muito esforço e seguiram em frente.
Depois de vagar um pouco mais adiante, encontraram um monte de toras. Estas também foram jogadas para o lado. Então eles continuaram.
Muito pouco terreno foi coberto no primeiro dia, porque eles tiveram que superar vários obstáculos semelhantes. E tudo isso com pouca comida, porque alguns trouxeram apenas pão seco e um pouco de queijo, enquanto outros tinham apenas um pouco de pão para satisfazer sua fome. Alguns não tinham nada. Felizmente, era verão e eles encontraram árvores frutíferas pelo caminho.
Assim, embora no primeiro dia eles tivessem andado apenas um pequeno trecho, eles se sentiram muito cansados. Nenhum grande perigo apareceu e também não houve acidentes. Naturalmente, numa empreitada tão grande, os seguintes eventos devem ser considerados insignificantes: um espinho espetou o olho esquerdo de uma mulher, ela cobriu com um pano úmido; uma criança berrou e bateu em um tronco; um velho tropeçou em um arbusto de amora e torceu o tornozelo, o homem suportou bravamente a dor e, apoiando-se na bengala, saiu mancando valentemente atrás do líder. (Certamente, vários disseram que o velho estava mentindo sobre o tornozelo, que estava apenas fingindo porque estava ansioso para voltar.) Logo, havia apenas alguns que não tinham espinhos no braço ou rosto arranhado. Os homens suportaram tudo heroicamente, enquanto as mulheres amaldiçoaram a hora em que partiram e as crianças choravam, naturalmente, porque não entendiam que todo esse trabalho e dor seriam ricamente recompensados.
Para a felicidade e alegria de todos, nada aconteceu ao líder. Francamente, se queremos dizer a verdade, ele estava muito protegido, mas ainda assim, o homem tinha simplesmente sorte. No acampamento da primeira noite, todos oraram e agradeceram a Deus que a jornada do dia foi bem-sucedida e que nada, nem mesmo a menor desgraça, havia acontecido ao líder. Então um dos homens mais corajosos começou a falar. Seu rosto havia sido arranhado por um arbusto de amora, mas ele simplesmente não prestou atenção.
– Irmãos – ele começou. – A jornada de um dia foi bem sucedida, graças a Deus. O caminho não é fácil, mas precisamos continuar, porque todos sabemos que esse caminho difícil nos levará à felicidade. Que Deus Todo-Poderoso proteja nosso líder de qualquer dano, para que ele possa continuar a nos liderar com sucesso.
– Amanhã vou perder meu outro olho se as coisas correrem como hoje! – uma das mulheres gritou com raiva.
– Ai, minha perna! – o velho chorou, encorajado pela observação da mulher.
As crianças continuaram choramingando e chorando, e as mães tiveram dificuldade em silenciá-las para que o porta-voz pudesse ser ouvido.
– Sim, você vai perder o outro olho – ele explodiu de raiva – e você pode perder os dois! Não é uma grande desgraça para uma mulher perder os olhos por uma causa tão grande. Que vergonha! Você não pensa no bem-estar de seus filhos? Metade de nós irá perecer nesta empreitada! Que diferença isso faz? O que é um olho? De que serve seus olhos quando há alguém que está nos procurando e nos levando à felicidade? Devemos abandonar nosso compromisso apenas por causa dos seus olhos e da perna do velho?
– Ele está mentindo! O velho está mentindo! Ele está apenas fingindo para voltar – vozes retumbantes de todos os lados.
– Irmãos, quem não quiser ir mais longe – disse o porta-voz novamente – deixe-o voltar em vez de reclamar e chatear o resto de nós. No que me diz respeito, seguirei esse sábio líder enquanto houver algo em mim!
– Todos seguiremos! Todos nós o seguiremos enquanto vivermos!
O líder ficou calado.
Todo mundo começou a olhar para ele e sussurrar:
– Ele está absorvido em seus pensamentos!
– Um homem sábio!
– Olhe para a testa dele!
– E sempre franzindo a testa!
– Sério!
– Ele é corajoso! Isso é visto em tudo nele.
– Você pode dizer isso de novo. Cerca, troncos, arbustos – ele vasculha tudo. Ele sombriamente bate com a bengala, sem dizer nada, e você deve adivinhar o que ele tem em mente.