Tag Archive | heroísmo

Marca

Tiven un soño terrible. Non me preocupa tanto o soño en si, pero pregúntome como puiden atopar a coraxe de soñar con cousas horribles, cando eu mesmo son un cidadán tranquilo e respectable, un fillo obediente da nosa querida e aflixida nai Serbia, como todos os seus outros fillos. Por suposto, xa sabes, se eu fose unha excepción en calquera cousa, sería diferente, pero non, meu querido amigo, fago exactamente o mesmo que os demais e, a ser coidadoso, ninguén me pode igualar. Unha vez vin un brillante botón do uniforme dun policía tirado na rúa e fixeime no seu resplandor máxico, case sen darme conta, cheo de doces reminiscencias, cando de súpeto, a miña man comezou a tremer e saltou a un saúdo; a miña cabeza inclinouse cara á terra por sí soa e a miña boca estendeuse nese encantador sorriso que todos levamos ao saudar aos nosos superiores.

– Nobre sangue corre nas miñas veas – iso é o que é! – Isto é o que pensei nese momento e mirei con desdén ao bruto que pasaba, que despreocupadamente pisou o botón.

– Un bruto! – Dixen amargamente, cuspín e logo seguín camiñando calado, consolado polo pensamento de que tales brutos son poucos; e alégrome especialmente de que Deus me dese un corazón refinado e o sangue nobre e cabaleiresco dos nosos antepasados.

Ben, agora podes ver o marabilloso home que son, nada diferente doutros respectables cidadáns, e sen dúbida preguntaraste como poderían ocorrer cousas tan terribles e tolas nos meus soños.

Non me pasou nada raro ese día. Cenei ben e despois senteime a escarvar os dentes a gusto; tomando o meu viño e, despois de facer un uso tan valente e concienciado dos meus dereitos como cidadán, fun para a cama e levei un libro para durmir máis rápido.

O libro axiña me caeu das mans, por suposto, satisfixo o meu desexo e, cumpridos todos os meus deberes, quedei durmido inocente coma un año.

De repente atopeime nunha estreita e enlamada estrada que atravesaba montañas. Unha noite fría e negra. O vento ouveaba entre ramas estériles e cortaba coma unha navalla que toca a pel espida. O ceo negro, mudo e ameazante, e neve, coma po, soprando aos ollos e batendo contra a cara. Nin unha alma viva en ningures. Apresúrome e, de cando en vez, escorrego pola estrada enlamada á esquerda, á dereita. Cambaleo e caio, perdo o camiño, sigo adiante, Deus sabe onde, pero non é unha noite curta e ordinaria, senón un século, e sigo todo o tempo sen saber onde me atopo.

Así que camiñei durante moitos anos e cheguei a algún lugar, moi, moi lonxe do meu país natal a unha parte descoñecida do mundo, a unha estraña terra que probablemente ninguén coñece, estou seguro, só se pode ver nos soños.

Vagando pola terra cheguei a unha cidade grande onde vivía moita xente. No gran mercado había unha enorme multitude, un ruído terrible, o suficiente para rebentar os tímpanos. Metinme nunha pousada que daba ao mercado e pregunteille ao propietario por que se xuntou tanta xente…

– Somos xente tranquila e respectable – comezou a súa historia– , somos leais e obedientes ao maxistrado.

– O maxistrado é a súa autoridade suprema? – preguntei interrompéndoo.

– O maxistrado goberna aquí e el é a nosa autoridade suprema; a policía vén despois.

Eu rin.

– Por que ris? Non o sabías? De onde ves?

Díxenlle como perdera o camiño e que viña dunha terra afastada: Serbia.

– Oín falar dese famoso país! – murmurou o propietario para si, mirándome con respecto, e logo falou en voz alta:

– Ese é o noso camiño – continuou – o maxistrado goberna aquí cos seus policías.

– Como son os policías de aquí?

– Ben, hai diferentes tipos de policías; varían segundo o seu rango. Hai os máis distinguidos e os menos distinguidos… Somos, xa sabes, xente tranquila e respectable, pero todo tipo de malfeitores veñen da veciñanza, corrompennos e ensínannos cousas malas. Para distinguir a cada un dos nosos cidadáns doutras persoas, o maxistrado deu onte a orde de que todos os nosos cidadáns deben acudir ao xulgado local, onde a cada un de nós se lle marcará a testa. É por iso que se xuntou moita xente: para saber que facer.

Estremecinme e pensei que debería fuxir desta estraña terra o máis rápido que puidera, porque eu, aínda que serbio, non estaba acostumado a amosar tal espírito de cabalería, e estaba un pouco inquedo por iso.

O pousadeiro riu benevolentemente, tocoume no ombreiro e dixo orgulloso:

– Ah, estraño, isto é suficiente para ? Non me estraña, hai que percorrer un longo camiño para atopar coraxe coma a nosa!

– E que propós facer? – preguntei tímidamente.

– Que pregunta! Verá o valentes que somos. Hai que percorrer un longo camiño para atopar valor como o noso, xa llo dixen. Vostede viaxou dende moi lonxe e viu o mundo, pero estou seguro de que nunca viu heroes maiores ca nós. Vaiamos alí xuntos. Debo apresurarme.

Estabamos a piques de ir cando escoitamos, diante da porta, o crac dun látego.

Asomeime e vin un espectáculo: un home cunha brillante gorra de tres cornos na cabeza, vestido cun vistoso traxe, ía no lombo doutro home con riquísimas roupas de corte común e civil. Parou fronte á pousada e o xinete baixou.

O pousadeiro saíu, inclinouse ao chan e o home do pomposo traxe entrou na pousada a unha mesa especialmente decorada. O da roupa civil quedou diante da pousada e agardou. O propietario inclinouse tamén cara a el.

– De que vai todo isto? – pregunteille ao arrendador, profundamente desconcertado.

– Ben, o que entrou na pousada é un policía de alto rango, e este home é un dos nosos cidadáns máis distinguidos, moi rico e un gran patriota – murmurou o propietario.

– Pero por que deixa que o outro monte sobre as súas costas?

O pousadeiro negou coa cabeza e botámonos a un lado. Deume un sorriso despectivo e dixo:

– Considerámolo unha gran honra que poucas veces se merece! – Díxome moitas cousas ademais, pero estaba tan emocionado que non as puiden entender. Pero escoitei con bastante claridade o que dixo ao final: – É un servizo ao seu país que aínda non todas as nacións aprenderon a apreciar!

Chegamos á reunión e a elección do presidente xa estaba en curso.

O primeiro grupo presentou a un home chamado Kolb, se lembro ben o nome, como o seu candidato á presidencia; o segundo grupo quería a Talb e o terceiro tiña o seu propio candidato.

Houbo un barullo espantoso; cada grupo quería promover ao seu propio home.

– Creo que non temos un home mellor que Kolb para presidir unha reunión tan importante – dixo unha voz do primeiro grupo – porque todos coñecemos moi ben as súas virtudes como cidadán e a súa gran valentía. Non creo que haxa ninguén entre nós que poida presumir de ter sido montado con tanta frecuencia polas persoas realmente importantes…

– Quen es ti para falar diso – berrou alguén do segundo grupo. – Nunca fostes montado nin por un axudante de policía!

– Sabemos cales son as túas virtudes – berrou alguén do terceiro grupo. – Nunca poderías sufrir un só lategazo sen ouvear!

– Deixémolo claro, irmáns! – comezou Kolb. – É certo que persoas eminentes cabalgan sobre as miñas costas dende hai xa dez anos; azoutáronme e nunca botei un berro, pero ben pode ser que haxa outros máis merecedores entre nós. Quizais algún dos novos sean mellores.

– Non, non – berraron os seus seguidores.

– Non queremos escoitar falar de honras obsoletas! Hai dez anos que Kolb é montado – berraron as voces do segundo grupo.

– O sangue novo está tomando o control, deixade que os cans vellos mastiquen os ósos vellos – dicían algúns do terceiro grupo.

De súpeto non houbo máis ruído; a xente foise para atrás, á esquerda e á dereita, para despexar un camiño e vin a un mozo duns trinta anos. Ao seu paso, todas as cabezas se inclinaron.

– Quen é este? – murmureille ao meu pousadeiro.

– É o líder popular. Xove, pero moi prometedor. Nos seus inicios puido presumir de levar o maxistrado ás costas tres veces. É máis popular que ningún outro.

– Elixirano? – preguntei.

– Iso é máis que seguro, porque o resto de candidatos son todos máis vellos, o tempo adiantounos, mentres que o maxistrado andou onte mesmo ás súas costas.

– Cómo se chama?

– Kleard.

Déronlle un lugar de honra.

– Creo – a voz de Kolb rompeu o silencio – que non podemos atopar un home mellor para esta posición que Kleard. É novo, pero ningún de nós os vellos lle fai igual.

– Escoitade, escoitade! Viva Kleard! – ruxiron todas as voces.

Kolb e Talb levárono ao lugar do presidente. Todo o mundo fixo unha reverencia profunda e houbo un silencio absoluto.

– Grazas, irmáns, pola vosa alta estima e por este honor que me outorgaron por unanimidade. As vosas esperanzas, que recaen en min agora, son demasiado honrosas. Non é doado dirixir a nave dos desexos da nación durante días tan transcendentais, pero farei todo o que estea na miña man para xustificar a vosa confianza, representar honestamente a vosa opinión e merecer o voso alto respecto por min. Grazas, meus irmáns, por elixirme.

– Hurra! Hurra! Hurra! – tronaron os votantes de todos os lados.

– E agora, irmáns, espero que me permitan dicir algunhas palabras sobre este importante acontecemento. Non é doado sufrir dores e tormentos coma os que nos quedan; non é doado ter a testa marcada con ferro quente. Por suposto que non; son dores que non todos os homes poden soportar. Deixade tremer aos covardes, deixadeos branquear de medo, pero non debemos esquecer nin un momento que somos fillos de valentes antepasados, que o sangue nobre corre polas nosas veas, o sangue heroico dos nosos avós, os grandes cabaleiros que morreron sen bater unha pálpebra pola liberdade e polo ben de todos nós, a súa descendencia. O noso sufrimento é leve, se pensades no seu sufrimento. Comportarémonos como membros dunha raza dexenerada e covarde agora que vivimos mellor que nunca? Cada verdadeiro patriota, todos os que non queiran vergoñar á nosa nación ante todo o mundo, soportarán a dor coma un home e un heroe.

– Escoitade! Escoitade! Viva Kleard!

Houbo varios ferventes oradores despois de Kleard; animaron á xente asustada e repetiron máis ou menos o que dixera Kleard.

Entón, un vello pálido e canso, coa cara enrugada, o pelo e a barba brancos coma a neve, pediu falar. Os xeonllos tremíanlle coa idade, as mans sacudíanse e tiña as costas dobradas. A súa voz era trémula, os ollos brillábanlle coas bágoas.

– Nenos, – comezou, coas bágoas rodando polas meixelas brancas e engurradas, caendo sobre a branca barba, – son desgraciado e morrerei pronto, pero paréceme que é mellor que non deixedes acontecer esa vergoña . Teño cen anos e vivín toda a vida sen iso. Por que a marca da escravitude debería quedar impresa na miña cabeza branca e cansa agora?

– Abaixo ese vello ruín! – berrou o presidente.

– Abaixo con el! – berraron outros.

– O vello covarde!

– En vez de animar aos novos, está asustando a todos!

– Debería avergoñarse dos seus pelos grises! Viviu o tempo suficiente e aínda ten medo: os máis novos somos máis valentes!

– Abaixo o covarde!

– Botádeo fóra!

– Abaixo con el!

Unha multitude enfadada de mozos e valentes patriotas lanzouse ao vello e comezou a empurralo, tiralo e darlle patadas cheas de rabia.

Finalmente deixárono marchar por mor da súa idade; se non, lapidaríanno vivo.

Todos se comprometeron a ser valentes ó día seguinte e a amosarse dignos da honra e a gloria da súa nación.

A xente marchou da reunión cunha orde excelente. Mentres se separaban dixeron:

– Mañá veremos quen é quen!

– Sabremos quenes son os fanfarróns mañá!

– Chegou o momento de que os dignos se distingan dos indignos, de xeito que todo canalla non será capaz e non poderá presumir de ter un corazón valente.

Volvín á pousada.

– Viches de que estamos feitos? – preguntoume orgulloso o meu pousadeiro.

– Xa o creo – respondín automaticamente, sentindo que a miña forza me abandonara e que a miña cabeza zumbaba de estrañas impresións.

Nese mesmo día lin no seu xornal un artigo principal que tiña o seguinte texto:

– Cidadáns, é hora de parar os vans eloxios e fanfarronadas entre nós; é hora de deixar de estimar as palabras baleiras que empregamos en abundancia para amosar as nosas virtudes e encantos imaxinarios. Chegou o momento, cidadáns, de poñer a proba as nosas palabras e demostrar quen é realmente digno e quen non! Pero cremos que non haberá covardes vergoñentos entre nós que terán que ser levados pola forza ao lugar de marca designado. Cada un de nós que senta nas súas veas unha pinga do nobre sangue dos nosos devanceiros loitará por ser dos primeiros en soportar a dor e a angustia, con orgullo e tranquilidade, porque isto é unha dor santa, é un sacrificio polo ben do noso país e para o benestar de todos nós. Adiante, cidadáns, porque mañá é o día da nobre proba!

O meu pousadeiro deitouse ese día xusto despois da reunión para chegar o día seguinte o máis cedo posible ao lugar designado. Con todo, moitos foran directos ao Concello para estar o máis preto posible da cabeza da fila.

Ao día seguinte tamén fun ao Concello. Todo o mundo estaba alí: mozos e vellos, homes e mulleres. Algunhas nais trouxeron aos seus pequenos bebés en brazos para que puidesen ser marcados coa marca da escravitude, é dicir de honra, e así obter un maior dereito a altos cargos na función pública.

Houbo empurróns e xuramentos (niso son coma nós os serbios, e dalgún xeito alégrome velo), e todo o mundo esforzouse por ser o primeiro na porta. Algúns incluso levaban a outros pola gorxa.

Un funcionario especial aplicaba as marcas cun traxe branco e formal que reprochaba á xente con lixeireza:

– Non rosme, por Deus, chegará a quenda de todos: non sodes animais, supoño que podemos manexalo sen empurrar.

Comezou a marcar. Un berrou, outro só xemía, pero ninguén foi capaz de soportalo sen un só son mentres estiven alí.

Non podía soportar ver esta tortura por moito tempo, así que volvín á pousada, pero algúns deles xa estaban alí, comendo e bebendo.

– Iso foi todo! – dixo un deles.

– Ben, en realidade nos non gritamos, pero Talb estaba a berrar coma un burro! – dixo outro.

– Xa ves como é o teu Talb, e onte quixeches telo como presidente da reunión.

– Ah, nunca se sabe!

Falaron, xemendo de dor e retorcéndose, pero tratando de ocultalo un do outro, porque a cada un lle avergoñaba que o tomasen por un covarde.

Kleard deshonrouse porque xemía, e un home chamado Lear era un heroe porque pedira que dúas marcas quedasen impresas na súa fronte e non dou un pío de dor. Toda a cidade falaba só del co maior respecto.

Algunhas persoas fuxiron, pero foron desprezadas por todos.

Despois duns días, o que tiña dúas marcas na testa camiñaba coa cabeza alta, con dignidade e autoestima, cheo de gloria e orgullo, e alá onde ía, todos se inclinaban e tiraban o sombreiro para saudar ao heroe do día .

Homes, mulleres e nenos corrían detrás del na rúa para ver ao home máis grande da nación. Onde queira que fose, o susurro inspirado no temor seguiuno: “Lear, Lear!… É el!… Ese é o heroe que non ouveaba, que non daba un son mentres dúas marcas quedaban impresas na súa testa.” Estaba nos titulares dos xornais, eloxiado e glorificado.

Era merecedor do amor da xente.

En todo o lugar escoitei eses eloxios e comezei a sentir o vello e nobre sangue serbio correndo polas miñas veas. Os nosos antepasados eran heroes, morreron empalados pola liberdade; tamén nos temos o noso heroico pasado e o noso Kosovo. Emociónome con orgullo e vaidade nacional, desexoso de mostrar o valente que é a miña raza e de precipitarme ao Concello e berrar:

– Por que eloxiades ao voso Lear? Nunca vichedes verdadeiros heroes! Vinde a ver por vos mesmos como é o nobre sangue serbio! Aplica dez marcas sobre a miña cabeza, non só dúas!

O funcionario do traxe branco puxo a súa marca preto da miña testa e comecei … Espertei do meu soño.

Froteime a testa de medo e persigneime, preguntándome polas cousas estrañas que aparecen nos meus soños.

– Case lle fixen sombra á gloria do seu Lear – pensei e, satisfeito, e volvínme, dalgún xeito sentindo que o meu soño non chegara ao seu fin.

 

En Belgrado, 1899.
Para o proxecto “Radoje Domanović” traducido por Noelia Pedrares, 2020.

Marca

Tuve un terrible sueño. No me pregunto sobre el sueño en sí, sino sobre cómo hallé el coraje para soñar cosas tan terribles, cuando soy un tranquilo y respetable ciudadano, un obediente hijo de nuestra querida y afligida madre Serbia, tal como todos sus otros hijos. Por supuesto, sabes, si fuera una excepción en cualquier cosa, sería diferente; pero no, mi querido amigo, hago exactamente lo mismo que todos los demás y en cuanto a ser cuidadoso en todo, nadie puede igualarme en eso. Una vez vi un brillante botón del uniforme de un policía tirado en la calle y observé su mágico brillo, casi al punto de pasar, lleno de dulces recuerdos; cuando de repente, mi mano empezó a temblar y saltó en un saludo. Mi cabeza hizo una reverencia a la misma tierra y mi boca se extendió en una encantadora sonrisa que todos usábamos al saludar a nuestros superiores.

– La sangre noble corre en mis venas – ¡Eso es lo que es! – Esto es lo que pensé en el momento y miré con desdén al salvaje que iba de pasada quien pisaba imprudentemente el botón.

– ¡Salvaje! – dije amargado y escupí, y luego seguí caminando en silencio, consolado ante el pensamiento que tales brutos eran pocos; y estaba particularmente contento que Dios me dio un refinado corazón y la noble y cortés sangre de nuestros ancestros.

Bueno, ahora pueden ver el fantástico hombre que soy, para nada diferente de los otros respetables ciudadanos y no dudarás en preguntarte cómo cosas tan terribles y ridículas pudieron ocurrir en mis sueños.

Nada inusual me pasó ese día. Tuve una buena cena y luego me senté a limpiarme los dientes con un palillo por ocio; sorbiendo mi vino y luego, habiendo hecho valiente y consciente uso de mis derechos como ciudadanos, me fui a la cama y me llevé un libro conmigo para dormirme más rápido.

Pronto, el libro se resbaló de mis manos, por supuesto habiendo satisfecho mi deseo y terminado mis deberes, me quedé dormido como un inocente angelito.

De repente, me encontré en un estrecho y lodoso camino que guiaba a través de las montañas. Una fría y oscura noche. El viento aúlla entre ramas estériles y corta como una cuchilla cada vez que toca la piel desnuda. El cielo negro, soso y amenazante y la nieve, como el polvo, volando hacia tus ojos y golpeándote el rostro. No había ni un alma en ninguna parte. Me apuré y cada cierto tiempo me resbalaba hacia ambos lados en el camino fangoso. Me tambaleaba y caía y finalmente perdí mi camino, deambulaba – Dios sabe donde– y no es una corta y ordinaria noche, pero larga como un siglo, y camino todo el tiempo sin saber donde.

Así que caminé por muchos años y llegué a algún lugar, muy, muy lejano de mi país natal hasta una parte desconocida del mundo, a una tierra extraña la cual probablemente nadie conocía y que, estoy seguro, solo puede verse en mis sueños.

Rondando por la tierra, llegué a un gran pueblo donde vivían muchas personas. En el gran mercado había una gran multitud, había un terrible sonido sonando, lo suficientemente horrible como para que te explotara el tímpano. Me paré en una posada que estaba dando hacia el mercado y le pregunté al dueño porque tantas personas se habían congregado…

– Somos personas tranquilas y respetables – empezó su historia – somos leales y obedientes al alcalde.

– ¿El alcalde es su autoridad suprema? – pregunté interrumpiéndolo.

– El alcalde gobierna aquí y es nuestra autoridad suprema; le sigue la policía.

Me reí.

– ¿Por qué te ríes?… ¿No lo sabías?… ¿De dónde vienes?

Le dije cómo había perdido mi camino y que venía de una tierra distante – Serbia.

– ¡He escuchado del famoso país! – susurró el casero para sí mismo, mirándome con respeto y luego dijo en voz alta:

– Esa es nuestra forma – continuó – El anciano gobierna aquí con sus policías.

– ¿Cómo son sus policías?

– Bueno, hay muchos tipos de policías – varían dependiendo de su rango. Hay unos más distinguidos y otro menos distinguidos… Somos, tú sabes, personas tranquilas y respetables, pero todo tipo de vagabundos vienen de los alrededores, nos corrompen y nos enseñan cosas malvadas. Para distinguir a cada ciudadano de otras personas, el anciano dio una orden ayer que todos nuestros ciudadanos deben dirigirse al ayuntamiento, donde cada uno de nosotros tendrá su frente marcada. Es por esto que tantas personas se juntaron: para poder encontrar orientación sobre qué hacer.

Me encogí de brazos y pensé que debería escapar de esta extraña tierra tan rápido como pudiera, porque yo, aunque fuera serbio, no estaba acostumbrado a tal exhibición de espíritu de gallardía y ¡estaba un poco incómodo por esto!

El dueño se rió con benevolencia, me dio un golpecito en el hombro y dijo orgullosamente:

– Oh, extraño, ¿esto es suficiente para asustarte? ¡Con razón tienes que ir tan lejos para encontrar un coraje como el nuestro!

– Y, ¿qué quieres hacer? – pregunté tímidamente.

–  ¡Que pregunta! Verás lo valiente que somos. Te diré, tienes que ir muy lejos para encontrar un coraje como el nuestro. Has viajado lejos y vastamente y has visto el mundo, pero estoy seguro de que nunca has visto mejores héroes que nosotros. Déjanos ir ahí juntos. Debo apurarme.

Estábamos a punto de ir cuando escuchamos, en frente de la puerta, el chasquido de un látigo.

Eché un vistazo hacia afuera: había una escena – un hombre con una brillante capucha de tres cuernos en su cabeza, vestido con un traje con un estampado llamativo, estaba montado en la espalda de otro hombre vestido con ropas costosas de corte civil y común. Se paró en frente de la posada y el jinete se bajó.

El dueño salió, hizo una reverencia en el piso y el hombre en el traje con estampado llamartivo entró en la posada a una mesa decorada especialmente. El que estaba con ropa civil se quedó en frente de la posada y espero. El dueño también hizo una referencia baja hacia él.

– ¿De qué se trata todo esto? – le pregunté al dueño, profundamente confundido.

– Bueno, el que entró en la posada es un policía de rango alto y este hombre es uno de nuestros ciudadanos más distinguidos, muy rico y un gran patriota, – susurró el dueño.

– Pero ¿por qué deja al otro montarse en su espalda?

El dueño me sacudió su cabeza y nos hicimos a un lado. Me dedicó una sonrisa despectiva y dijo:

– ¡Lo consideramos un gran honor que rara vez es merecido! – Además me dijo una gran cantidad de cosas, pero estaba emocionado de que no pudiera entenderlas. Pero escuché claramente lo que dijo al final: – ¡Es un servicio a nuestro país que no todas las naciones han aprendido a apreciar!

Fuimos a la reunión y la elección del presidente ya estaba tomando lugar.

El primer grupo pusó a un hombre llamado Kolb, si recuerdo el nombre correctamente, como su candidato para el puesto; el segundo grupo quería a Talb y el tercero tenía su propio candidato.

Había una aterradora confusión; cada grupo quería poner a su propio hombre.

– Creo que no tenemos un hombre mejor que Kolb para el puesto de una reunión tan importante, – dijo una voz del primer grupo, – porque todos conocemos muy bien sus virtudes como ciudadano y su gran valentía. No creo que nadie entre nosotros puede jactarse de haber sido montado tan frecuentemente por las personas realmente importantes…

– Quien eres tu para hablar de eso, – chilló alguien del segundo grupo. – ¡Nunca te ha montado un subalterno de la policía!

– Sabemos cuales son tus virtudes, – chilló alguien del tercer grupo. – ¡nunca podrías recibir ni un simple golpe del látigo sin gritar!

– ¡Hermanos, dejemos esto claro! – empezó Kolb. – Es verdad que personas eminentes estaban cabalgando en mi espalda ya hace diez años; ellos me dieron latigazos y nunca he llorado, pero puede ser que hay otros más dignos entre nosotros. Quizás hay unos mejores más jóvenes.

– No, no, – chillaron sus simpatizantes.

– ¡No queremos escuchar de honores anticuados! Han pasado diez años desde que Kolb fue montado, – gritaron las voces del segundo grupo.

– La sangre joven está tomando el poder, dejen que los perros viejos mastiquen huesos viejos, – dijo alguien del tercer grupo.

De repente no hubo más ruido; las personas se movieron hacia atrás, hacia la izquierda y derecha, para abrir el camino y vi un hombre joven alrededor de 30 años. Mientras se acercaba, todas las cabezas hicieron una reverencia baja.

– ¿Quién es ese? – le susurré al dueño.

– Él es el líder popular. Un hombre joven, pero muy prometedor. En sus primeros días se jactaba de haber cargado al alcalde en su espalda tres veces. Él es más popular que todos los demás.

– ¿Ellos quizás los elijan? – pregunté.

– Eso es más que certero, porque en cuanto a todos los otros candidatos – todos son mayores, el tiempo los ha sobrepasado, mientras que el alcalde cabalgo un poco en su espalda ayer.

– ¿Cuál es su nombre?

– Kleard.

Le dieron un lugar de honor.

– Yo creo, – la voz de Kolb rompió el silencio, – que no podemos encontrar un mejor hombre para esta posición que Kleard. Es joven, pero ninguno de nosotros los mayores es su igual.

– ¡Escuchen, escuchen!… ¡Larga vida a Kleard!… – todas las voces clamaron.

Kolb y Talb lo llevaron al lugar del presidente. Todos hicieron una profunda reverencia y hubo silencio absoluto.

– Gracias, hermanos, por su gran consideración y este honor que todos me han otorgado unánimemente. Sus esperanzas, que ahora descansan en mí, son demasiado halagadoras. No es fácil dirigir el barco de los deseos de la nación a través de días tan trascendentales, pero haré todo lo que está en mi poder para justificar su confianza, para representar honestamente su opinión y para merecer tan elevado aprecio por mí. Gracias, mis hermanos, por elegirme.

– ¡Hurra! ¡Hurra! ¡Hurra! – los votantes vociferaron de todas partes.

– Y ahora hermanos, espero que me permitan decir unas cuantas palabras acerca de este importante evento. No es fácil sufrir tales dolores, tales tormentos como los que nos aguardan; no es fácil que nos marquen la frente con hierro caliente.  En efecto, no – hay dolores que no todos los hombres pueden soportar. Dejen que los cobardes tiemblen, déjenlos estremecerse de miedo, pero no debemos olvidar ni por un momento que somos hijos de valientes ancestros, que sangre noble recorre nuestras venas, la heroica sangre de nuestros abuelos, los grandes caballeros que solían morir sin mover ni un pelo por la libertad y por el bien de todos nosotros, su progenie. Nuestro sufrimiento es ligero, si pensamos en su sufrimiento – ¿Deberíamos comportarnos como miembros de una raza degenerada y cobarde ahora que estamos viviendo mejor que nunca antes? Cada patriota verdadero, todos los que no quieren avergonzar a nuestra nación ante todo el mundo, soportará el dolor como un hombre y un héroe.

– ¡Escuchen! ¡Escuchen! ¡Larga vida a Kleard!

Después de Kleard, hubo varios fervientes oradores; animaron a las personas asustadas y repitieron más o menos lo que dijo Kleard.

Entonces, un pálido y cansado anciano, con un rostro arrugado, su cabello y barba son blancos como la nieve, pidió hablar. Sus rodillas estaban sacudiéndose por su edad, sus manos temblaban, su espalda estaba doblada. Su voz estaba temblorosa, sus ojos estaban brillantes de lágrimas.

– Niños, – empezó, con lágrimas bajando por sus blancas y arrugadas mejillas y cayendo en su barba blanca, – Soy miserable y pronto moriré, pero me parece que es mejor que no permitan tal humillación ante ustedes. ¡Tengo cien años y he vivido toda mi vida sin eso…! ¿Por qué debería el sello de la esclavitud ser grabado ahora en mi blanca y agotada cabeza…?

– ¡Acaben a ese viejo canalla! – chilló el presidente.

– ¡Acaben con él! – gritaron los otros.

– ¡El viejo cobarde!

– En vez de alentar a los jóvenes, ¡está asustando a todo el mundo!

– ¡Debería estar avergonzado de sus canas! Ha vivido lo suficiente y todavía puede estar asustado – nosotros que somos jóvenes somos más valientes…

– ¡Acaben con el cobarde!

– ¡Sáquenlo!

– ¡Acábenlo!

Una molesta multitud de valientes patriotas jóvenes corrieron hacia el anciano y empezaron a empujarlo, jalarlo y patearlo ante su furia.

Finalmente, lo dejaron ir por su edad – si no lo hubieran apedreado vivo.

Todos prometieron ser valientes mañana y mostrarse dignos del honor y la gloria de su nación.

Las personas se fueron de la reunión en un excelente orden. Mientras partían dijeron:

– ¡Mañana veremos quien es quien!

– ¡Resolveremos quienes son los jactanciosos mañana!

– El momento ha llegado de ser merecedor de distinguirse de los indignos, ¡así que cualquier bandido no será capaz de presumir un corazón valiente!

– ¿Viste de lo que estamos hechos? – me preguntó orgullosamente el dueño.

– En efecto, lo he hecho, – respondí automáticamente, sintiendo que mi fuerza me había abandonado y que mi cabeza estaba zumbando con sensaciones extrañas.

Ese mismo día, leí en el periódico un artículo de fondo que decía lo siguiente:

– Ciudadanos, es hora de parar de enorgullecernos vanamente y fanfarronear entre nosotros; es tiempo de dejar de estimar palabras vacías las cuales usamos en abundancia para mostrar nuestras virtudes imaginarias y abandonos ¡El tiempo ha llegado, ciudadanos, de poner nuestras palabras a prueba y mostrar quién es realmente digno y quien no lo es! Pero creemos que no habrá vergonzosos cobardes entre nosotros que tengan que ser traídos a la fuerza al lugar acordado para el hierro. Cada uno de nosotros que siente en sus venas una gota de la noble sangre de nuestros ancestros luchará para estar entre los primeros en soportar el dolor y la angustia, orgullosa y calladamente, porque este es un dolor sagrado, es un sacrificio para el bien de nuestro país y por el dicha de todos nosotros. ¡Adelante ciudadanos que mañana es el día de la noble prueba…!

El dueño se fue a la cama inmediatamente luego de la reunión para ir lo más temprano posible al lugar designado al día siguiente. Sin embargo, muchos se fueron directamente al ayuntamiento para estar lo más cerca posible del comienzo de la fila.

Al día siguiente, también fui al ayuntamiento. Todo el mundo estaba ahí – jóvenes y ancianos, hombres y mujeres. Algunas madres trajeron a sus pequeños bebés en sus brazos para que pudieran ser marcados con el sello de la esclavitud, es decir de honor, y así obtener un mayor derecho a altas posiciones de servicio público.

Había empujones y maldiciones (en eso se parecen un poco a nosotros los serbios y de alguna manera me sentía complacido por eso), y todo el mundo aspiraba ser el primero en la puerta. Algunos incluso estaban agarrando a otros por la garganta.

Los sellos eran marcados por un empleado civil especial vestido en un traje formal blanco quien estaba reprochando moderadamente a las personas:

– No tararees, por el amor de Dios, todos tendrán su turno – no son animales, supongo que podemos manejárnosla sin tener que empujar.

Empezaron a marcar. Uno lloró, otro solo gruñó, pero nadie fue capaz de soportarlo sin hacer ni un sonido mientras estuve allí.

No pude soportar seguir viendo esta tortura, así que volví a la posada, pero algunos de ellos ya estaban ahí, comiendo y bebiendo.

– ¡Ya terminó! – dijo uno de ellos.

– Bueno, no gritamos en verdad, ¡pero Talb estaba rebuznando como un burro…! – dijo otro.

– ¿Ves como es Talb? Y querías tenerlo como presidente de la junta ayer.

– Oh, ¡nunca se sabe!

Hablaban, gruñendo del dolor y retorciéndose, pero tratando de esconderlo uno del otro, ambos estaban avergonzados de que pensarán que eran unos cobardes.

Kleard se deshonró a sí mismo, porque gimió y un hombre llamado Lear era un héroe porque pidió tener dos sellos marcados en su frente y nunca hizo un sonido de dolor. Todo el pueblo estaba hablando con el mayor de los respetos sólo sobre él.

Algunas personas se escaparon, pero fueron despreciados por todos.

Luego de unos días, aquel con los dos sellos en su frente caminaba con su cabeza bien alta. A donde fuera, susurros inspirados por el asombro lo seguían: ¡Lear, Lear!… ¡Ese es él!… ¡Ese es el héroe que no gritó, que no hizo un sonido mientras dos sellos eran estampados en su frente! Estaba en los titulares de los periódicos, alabado y glorificado.

Y se merecía todo el amor de la gente.

En todo el lugar escucha tales elogios y empecé a sentir la vieja y noble sangre serbia corriendo en mis venas, nuestros ancestros eran héroes, ellos murieron empalados en estacas por la libertad; nosotros también teníamos nuestro pasado histórico y nuestro Kosovo. Me emocioné con orgullo nacional y vanidad, entusiasmado de mostrar lo valiente que mi raza es y correr al ayuntamiento y gritar:

– ¿Por qué alaban a Lear? ¡Nunca han visto héroes reales! ¡Vengan y vean por ustedes mismo lo noble que es la sangre Serbia! ¡Marquen diez sellos en mi cabeza, no sólo dos!

El empleado público en el traje blanco trajo el hierro cerca de mi cabeza y empecé… Me desperté de mi sueño.

Me restregué la frente de miedo y me presigné, asombrado ante las extrañas cosas que aparecían en mis sueños.

– Casi eclipsé la gloria de su Lear – pensé, y satisfecho, me volteé y estaba de alguna manera apenado de que mi sueño no llegará hasta su fin.

 

En Belgrado, 1899.
Para el Proyecto “Radoje Domanović” traducido por Fabiola Rangel, 2019.

Marca

Eu tive um sonho horrível. Não me surpreendi muito com o sonho em si, mas me pergunto como encontrei coragem para sonhar com coisas terríveis, sendo um cidadão calmo e respeitável, um filho obediente de nossa querida e aflita mãe Sérvia, como todos os seus outros filhos. Claro, você sabe, se eu fosse uma exceção em qualquer coisa, seria diferente, mas não, meu querido amigo, faço exatamente o mesmo que todo mundo e, quanto a tomar cuidado com tudo, ninguém consegue se igualar a mim. Uma vez vi um botão brilhante do uniforme de um policial perdido na rua e observei seu brilho mágico, quase a ponto de passar, cheio de reminiscências doces; quando, de repente, minha mão começou a tremer; minha cabeça inclinou-se para a própria terra e minha boca se encheu daquele sorriso adorável que todos usamos quando cumprimentamos nossos superiores.

– Sangue nobre corre em minhas veias! – Foi o que pensei naquele momento e olhei com desdém para o bruto que passava e sem querer pisou no botão.

– Um bruto! – falei amargamente, cuspi, e depois segui em silêncio, consolado pelo pensamento de que não existem muitos tipos assim; e fiquei particularmente feliz por Deus ter me dado um coração refinado e o sangue nobre e cavalheiresco de nossos ancestrais.

Bem, agora você pode ver como sou um homem maravilhoso, nada diferente de outros cidadãos respeitáveis, e sem dúvida se perguntará como essas coisas terríveis e tolas podem aparecer nos meus sonhos.

Nada incomum aconteceu comigo naquele dia. Comi um bom jantar e depois sentei à vontade; tomando um gole do meu vinho e, depois de ter feito uso tão corajoso e consciente dos meus direitos como cidadão, fui para a cama e levei um livro comigo para dormir mais rapidamente.

O livro logo escorregou de minhas mãos, tendo, é claro, gratificado meu desejo e, com todos os meus deveres cumpridos, adormeci tão inocente quanto um cordeiro.

De repente, vi-me em uma estrada estreita e enlameada que conduzia através das montanhas. Uma noite fria e negra. O vento uiva entre galhos áridos e corta como uma navalha sempre que toca a pele nua. O céu negro, mudo e ameaçador, e a neve, como poeira, soprando nos olhos e batendo no rosto. Não havia uma alma viva em lugar nenhum. Eu corria e de vez em quando deslizava na estrada lamacenta à esquerda, à direita. Cambaleei e caí e finalmente me perdi, vagueando – Deus sabe onde – e não era uma noite curta e comum, mas parecia ter um século, e eu andava o tempo todo sem saber para onde.

Então eu caminhei durante muitos anos e fui para algum lugar, muito, muito longe do meu país natal, para uma parte desconhecida do mundo, para uma terra estranha que provavelmente ninguém conhece e que, tenho certeza, só pode ser vista em sonhos.

Percorrendo a terra, cheguei a uma cidade grande, onde muitas pessoas viviam. No grande mercado, havia uma multidão enorme, um barulho terrível acontecendo, o suficiente para estourar o tímpano. Entrei em uma pousada de frente para o mercado e perguntei ao senhorio o por quê de tantas pessoas se reunindo…

– Somos pessoas caladas e respeitáveis – ele começou sua história – somos leais e obedientes ao alcaide.

– O alcaide é a sua autoridade suprema, não é? – perguntei, interrompendo-o.

– O alcaide reina aqui e ele é nossa autoridade suprema; a polícia vem a seguir.

Eu ri.

— Está rindo? Você não sabia?… De onde você veio?

Contei a ele como tinha me perdido e que vim de uma terra distante – a Sérvia.

– Eu ouvi sobre esse país famoso! – sussurrou o senhorio para si mesmo, olhando para mim com respeito, e então ele falou em voz alta:

– É assim aqui – continuou ele – o alcaide manda aqui com seus policiais.

– Como são seus policiais?

– Bem, existem diferentes tipos de policiais – eles variam de acordo com sua classificação. Existem os mais distintos e os menos distintos… Sabemos que somos pessoas caladas e respeitáveis, mas todos os tipos de vagabundos vêm da vizinhança, eles nos corrompem e nos ensinam coisas más. Para distinguir cada um de nossos cidadãos de outras pessoas, o prefeito ordenou ontem que todos os nossos cidadãos fossem ao tribunal local, onde cada um de nós terá sua testa carimbada. É por isso que tantas pessoas se reuniram: para aconselhar-se sobre o que fazer.

Estremeci e pensei que deveria fugir dessa terra estranha o mais rápido que pudesse, porque eu, embora sérvio, não estava acostumado a uma demonstração do espírito de cavalaria e fiquei um pouco desconfortável com isso!

O proprietário riu com benevolência, me deu um tapinha no ombro e disse com orgulho:

– Estranho, isso é o suficiente para te assustar? Não é de admirar, você tem que percorrer um longo caminho para encontrar coragem como a nossa!

– E o que você pretende fazer? – perguntei timidamente.

Que pergunta ! Você verá como somos corajosos. Você tem que percorrer um longo caminho para encontrar coragem como a nossa, eu lhe digo. Você viajou por toda parte e viu o mundo, mas tenho certeza de que nunca viu heróis maiores do que nós. Vamos lá juntos. Eu tenho que me despachar.

Estávamos prestes a sair quando ouvimos, na frente da porta, o estalo de um chicote.

Eu espiei: havia uma coisa para ver – um homem com um boné brilhante de três chifres na cabeça, vestido com um terno berrante, montando nas costas de outro homem em roupas muito ricas de corte civil comum. Ele parou em frente à pousada e o cavaleiro desceu.

O proprietário saiu, curvou-se no chão, e o homem de terno berrante entrou na estalagem e foi para uma mesa especialmente decorada. O de roupas civis ficou em frente à pousada e esperou. O proprietário curvou-se para ele também.

-O que está acontecendo? – perguntei ao senhorio, profundamente intrigado.

– Bem, quem entrou na estalagem é um policial de alto escalão, e esse homem é um dos nossos cidadãos mais ilustres, muito rico e um grande patriota – sussurrou o proprietário.

– Mas por que ele deixou o outro andar de costas?

O proprietário balançou a cabeça para mim e nos afastamos. Ele me deu um sorriso desdenhoso e disse:

– Consideramos uma grande honra que raramente é merecida! – Ele me contou muitas coisas além disso, mas eu estava tão empolgado que não consegui entender. Mas ouvi muito claramente o que ele disse no final: – É um serviço ao país que todas as nações ainda não aprenderam a apreciar!

Chegamos à reunião e a eleição do presidente já estava em andamento.

O primeiro grupo colocou um homem chamado Kolb, se bem me lembro do nome, como candidato à presidência; o segundo grupo queria Talb, e o terceiro tinha seu próprio candidato.

Houve uma confusão assustadora; cada grupo queria empurrar seu próprio candidato.

– Penso que não temos um homem melhor que Kolb para presidir uma reunião tão importante – disse uma voz do primeiro grupo – porque todos conhecemos tão bem suas virtudes como cidadão e sua grande coragem. Eu não acho que haja alguém entre nós que possa se gabar de ter sido tão frequentemente açoitado por pessoas realmente importantes…

– Quem é você para falar sobre isso? – gritou alguém do segundo grupo. – Você nunca foi açoitado funcionário da polícia júnior!

– Sabemos quais são suas virtudes – gritou alguém do terceiro grupo. – Você não poderia sofrer um único golpe do chicote sem uivar!

– Vamos esclarecer isso, irmãos! – começou Kolb. – É verdade que pessoas eminentes estavam às minhas costas há dez anos; eles me açoitaram e eu nunca gritei, mas pode ser que haja mais merecedores entre nós. Talvez haja jovens melhores.

– Não, não – gritaram seus apoiadores.

– Não queremos ouvir sobre honras desatualizadas! Faz dez anos que Kolb foi açoitado – gritaram as vozes do segundo grupo.

– Sangue jovem está tomando conta, deixem os cães velhos mastigarem ossos velhos – disseram alguns do terceiro grupo.

De repente não houve mais barulho; as pessoas recuaram, da esquerda e direita, para abrir caminho e vi um jovem de cerca de trinta anos. Quando ele se aproximou, todas as cabeças se curvaram.

– Quem é? – sussurrei para o meu senhorio.

– Ele é o líder popular. Um jovem, mas muito promissor. Nos seus primeiros dias, pôde se orgulhar de ter carregado o alcaide três vezes. Ele é mais popular do que qualquer outra pessoa.

– Eles talvez o elejam? – perguntei.

– Isso é mais do que certo, porque, como todos os outros candidatos – todos são mais velhos, o tempo os ultrapassou, enquanto o alcaide estava às costas dele ontem mesmo.

Qual é o nome dele?’

– Kleard.

Eles deram a ele um lugar de honra.

– Eu acho – a voz de Kolb quebrou o silêncio -, que não podemos encontrar um homem melhor para essa posição do que Kleard. Ele é jovem, mas nenhum de nós mais velhos é igual a ele.

– Isso mesmo! Viva Kleard!… – todas as vozes rugiram.

Kolb e Talb o levaram ao lugar do presidente. Todo mundo fez uma profunda reverência e houve um silêncio absoluto.

– Obrigado, irmãos, por sua alta consideração e esta honra que vocês me concederam por unanimidade. Suas esperanças, que agora estão comigo, são muito lisonjeiras. Não é fácil dirigir o navio dos desejos da nação em dias tão importantes, mas farei tudo o que estiver ao meu alcance para justificar sua confiança, representar honestamente sua opinião e merecer sua alta consideração por mim. Obrigado, meus irmãos, por me eleger.

– Viva! Viva! Viva! – eleitores trovejaram de todos os lados.

– E agora, irmãos, espero que me permitam dizer algumas palavras sobre este importante evento. Não é fácil sofrer tantas dores, tormentos que nos aguardam; não é fácil ter a testa marcada com ferro quente. De fato, não – são dores que nem todos os homens podem suportar. Que os covardes tremam, que se encolham de medo, mas não devemos esquecer por um momento que somos filhos de bravos antepassados, que sangue nobre corre em nossas veias, sangue heróico de nossos avós, grandes cavaleiros que costumavam morrer sem fechar as pálpebras; pela liberdade e pelo bem de todos nós, sua descendência. Nosso sofrimento é leve, se você pensar no sofrimento deles – devemos nos comportar como membros de uma raça degenerada e covarde agora que estamos vivendo melhor do que nunca? Todo verdadeiro patriota, todo mundo que não quer envergonhar nossa nação diante de todo o mundo, suportará a dor como um homem e um herói.

– Isso mesmo! Viva Kleard!

Houveram vários gritos fervorosos depois de Kleard; eles encorajaram as pessoas assustadas e repetiram mais ou menos o que Kleard havia dito.

Então, um velho pálido e cansado, de rosto enrugado, cabelos e barba branca como a neve, pediu para falar. Os joelhos tremiam com a idade, as mãos trêmulas e as costas dobradas. Sua voz tremia, seus olhos brilhavam com lágrimas.

– Crianças – começou ele, com lágrimas escorrendo pelas bochechas brancas e enrugadas e caindo sobre a barba branca. – Não me sinto bem e morrerei em breve, mas parece-me que é melhor vocês não permitirem que tanta vergonha lhe aconteça.. Tenho cem anos e vivi toda a minha vida sem isso!… Por que o selo da escravidão deveria estar impresso na minha cabeça branca e cansada agora?…

– Abaixo aquele velho patife! – gritou o presidente.

– Abaixo ele! – outros gritaram.

– O velho covarde!

– Em vez de incentivar os jovens, ele está assustando todo mundo!

– Ele deveria ter vergonha de seus cabelos grisalhos! Ele viveu o suficiente e ainda pode se assustar – nós, jovens, somos mais corajosos…

– Abaixo o covarde!

– Tirem ele daí!

Fora com ele!

Uma multidão enfurecida de jovens patriotas corajosos avançou sobre o velho e começou a empurrá-lo, puxá-lo e chutá-lo com raiva.

Eles finalmente o deixaram ir por causa de sua idade – caso contrário, o teriam apedrejado vivo.

Todos eles se comprometeram a ser corajosos de manhã e a mostrar-se dignos da honra e da glória de sua nação.

As pessoas foram embora da reunião em excelente ordem. Como estavam se separando, podia-se ouvir:

– Amanhã veremos quem é quem!

– Nós vamos resolver os boatos amanhã!

– Chegou a hora de os dignos se distinguirem dos indignos, de modo que todo patife não será capaz de vangloriar-se de um coração valente!

Voltei para a pousada.

– Você viu do que somos feitos? – meu senhorio me perguntou com orgulho.

– De fato eu tenho – respondi automaticamente, sentindo que minha força havia me abandonado e que minha cabeça estava zumbindo com impressões estranhas.

Naquele mesmo dia, li no jornal deles um artigo importante, que dizia o seguinte:

Cidadãos, é hora de parar com os vaidosos e arrogantes entre nós; é hora de parar de estimar as palavras vazias que usamos em profusão para mostrar nossas virtudes e desertos imaginários. Chegou a hora, cidadãos, de pôr à prova nossas palavras e mostrar quem é realmente digno e quem não é! Mas acreditamos que não haverá covardes vergonhosos entre nós que precisarão ser levados à força para o local de marca designado. Cada um de nós que sente em suas veias uma gota do sangue nobre de nossos ancestrais lutará para ser um dos primeiros a suportar a dor e a angústia, com orgulho e em silêncio, pois isso é dor santa, é um sacrifício pelo bem de todos. nosso país e para o bem-estar de todos nós. Avante, cidadãos, pois amanhã é o dia da nobre prova!…

Meu senhorio foi para a cama naquele dia logo após a reunião, a fim de chegar o mais cedo possível ao local designado no dia seguinte. Muitos, no entanto, foram direto para a prefeitura para ficar o mais próximo possível do início da fila.

No dia seguinte, eu também fui à prefeitura. Todo mundo estava lá – jovens e velhos, homens e mulheres. Algumas mães traziam seus bebês nos braços para que pudessem ser marcados com o selo da escravidão, ou seja, de honra, e assim obter maior direito a altos cargos no serviço público.

Houve pressão e palavrões (são parecidos com os sérvios, e de alguma forma fiquei feliz com isso), e todo mundo se esforçou para ser o primeiro a entrar. Alguns estavam até pegando outros pela garganta.

Os selos foram marcados por um funcionário público especial, em um traje formal branco, que censurava levemente o povo:

– Não murmurem, pelo amor de Deus, a vez de todos chegará – Vocês não são animais, suponho que possamos lidar sem empurrar.

A marca começou. Um gritou, outro apenas gemeu, mas ninguém foi capaz de aguentar sem um som enquanto eu estivesse lá.

Eu não aguentava assistir a essa tortura por muito tempo, então voltei para a pousada, mas alguns deles já estavam lá, comendo e bebendo.

– Acabou! – disse um deles.

– Bem, nós realmente não gritamos, mas Talb estava zurrando como um burro!… – disse outro.

– Você vê como é o seu Talb e queria tê-lo como presidente da reunião ontem.

– Ah, nunca se sabe!

Eles conversaram, gemendo de dor e se contorcendo, mas tentando esconder um do outro, pois cada um deles tinha vergonha de ser considerado um covarde.

Kleard se desgraçou, porque ele gemeu, e um homem chamado Lear era um herói, porque ele pediu para ter dois selos carimbados na testa e não emitiu um som de dor. Toda a cidade estava falando com o maior respeito por ele.

Algumas pessoas fugiram, mas foram desprezadas por todos.

Depois de alguns dias, aquele com dois selos na testa andava com a cabeça erguida, com dignidade e auto-estima, cheio de glória e orgulho, e onde quer que fosse, todo mundo se curvava e tirava o chapéu para saudar o herói do dia.

Homens, mulheres e crianças correram atrás dele na rua para ver o melhor homem da nação. Onde quer que fosse, sussurros inspirados em reverência o seguiam: ‘Lear, Lear!… „É ele. Esse é o herói que não uivou, que não emitiu som enquanto dois selos estavam sendo carimbados na testa! Ele estava nas manchetes dos jornais, elogiado e glorificado.

E ele mereceu o amor do povo.

Em todo lugar, ouço esses elogios e começo a sentir o sangue sérvio antigo e nobre correndo em minhas veias. Nossos ancestrais eram heróis, morreram empalados em apostas pela liberdade; nós também temos nosso passado heróico e nossa Kosovo. Eu me emociono com orgulho e vaidade nacional, ansioso para mostrar como minha raça é corajosa e tive vontade de correr para a Prefeitura e gritar:

– Por que você elogia seu Lear?… Você nunca viu verdadeiros heróis! Venha e veja você mesmo como é o sangue sérvio nobre! Marque dez selos na minha cabeça, não apenas dois!

O funcionário do terno branco trouxe seu carimbo perto da minha testa, e eu comecei… Eu acordei do meu sonho.

Esfreguei minha testa com medo e me virei, imaginando as coisas estranhas que aparecem nos sonhos.

– Quase ofusquei a glória do Lear deles – pensei e, satisfeito, virei, e lamentava de alguma forma que meu sonho não tivesse chegado ao fim.

 

Em Belgrado, 1899
Para o projeto “Radoje Domanović” traduzido por Thais Coelho, revisado por Jelena Veljković, 2020