Tag Archive | cidadania

Marca

Tiven un soño terrible. Non me preocupa tanto o soño en si, pero pregúntome como puiden atopar a coraxe de soñar con cousas horribles, cando eu mesmo son un cidadán tranquilo e respectable, un fillo obediente da nosa querida e aflixida nai Serbia, como todos os seus outros fillos. Por suposto, xa sabes, se eu fose unha excepción en calquera cousa, sería diferente, pero non, meu querido amigo, fago exactamente o mesmo que os demais e, a ser coidadoso, ninguén me pode igualar. Unha vez vin un brillante botón do uniforme dun policía tirado na rúa e fixeime no seu resplandor máxico, case sen darme conta, cheo de doces reminiscencias, cando de súpeto, a miña man comezou a tremer e saltou a un saúdo; a miña cabeza inclinouse cara á terra por sí soa e a miña boca estendeuse nese encantador sorriso que todos levamos ao saudar aos nosos superiores.

– Nobre sangue corre nas miñas veas – iso é o que é! – Isto é o que pensei nese momento e mirei con desdén ao bruto que pasaba, que despreocupadamente pisou o botón.

– Un bruto! – Dixen amargamente, cuspín e logo seguín camiñando calado, consolado polo pensamento de que tales brutos son poucos; e alégrome especialmente de que Deus me dese un corazón refinado e o sangue nobre e cabaleiresco dos nosos antepasados.

Ben, agora podes ver o marabilloso home que son, nada diferente doutros respectables cidadáns, e sen dúbida preguntaraste como poderían ocorrer cousas tan terribles e tolas nos meus soños.

Non me pasou nada raro ese día. Cenei ben e despois senteime a escarvar os dentes a gusto; tomando o meu viño e, despois de facer un uso tan valente e concienciado dos meus dereitos como cidadán, fun para a cama e levei un libro para durmir máis rápido.

O libro axiña me caeu das mans, por suposto, satisfixo o meu desexo e, cumpridos todos os meus deberes, quedei durmido inocente coma un año.

De repente atopeime nunha estreita e enlamada estrada que atravesaba montañas. Unha noite fría e negra. O vento ouveaba entre ramas estériles e cortaba coma unha navalla que toca a pel espida. O ceo negro, mudo e ameazante, e neve, coma po, soprando aos ollos e batendo contra a cara. Nin unha alma viva en ningures. Apresúrome e, de cando en vez, escorrego pola estrada enlamada á esquerda, á dereita. Cambaleo e caio, perdo o camiño, sigo adiante, Deus sabe onde, pero non é unha noite curta e ordinaria, senón un século, e sigo todo o tempo sen saber onde me atopo.

Así que camiñei durante moitos anos e cheguei a algún lugar, moi, moi lonxe do meu país natal a unha parte descoñecida do mundo, a unha estraña terra que probablemente ninguén coñece, estou seguro, só se pode ver nos soños.

Vagando pola terra cheguei a unha cidade grande onde vivía moita xente. No gran mercado había unha enorme multitude, un ruído terrible, o suficiente para rebentar os tímpanos. Metinme nunha pousada que daba ao mercado e pregunteille ao propietario por que se xuntou tanta xente…

– Somos xente tranquila e respectable – comezou a súa historia– , somos leais e obedientes ao maxistrado.

– O maxistrado é a súa autoridade suprema? – preguntei interrompéndoo.

– O maxistrado goberna aquí e el é a nosa autoridade suprema; a policía vén despois.

Eu rin.

– Por que ris? Non o sabías? De onde ves?

Díxenlle como perdera o camiño e que viña dunha terra afastada: Serbia.

– Oín falar dese famoso país! – murmurou o propietario para si, mirándome con respecto, e logo falou en voz alta:

– Ese é o noso camiño – continuou – o maxistrado goberna aquí cos seus policías.

– Como son os policías de aquí?

– Ben, hai diferentes tipos de policías; varían segundo o seu rango. Hai os máis distinguidos e os menos distinguidos… Somos, xa sabes, xente tranquila e respectable, pero todo tipo de malfeitores veñen da veciñanza, corrompennos e ensínannos cousas malas. Para distinguir a cada un dos nosos cidadáns doutras persoas, o maxistrado deu onte a orde de que todos os nosos cidadáns deben acudir ao xulgado local, onde a cada un de nós se lle marcará a testa. É por iso que se xuntou moita xente: para saber que facer.

Estremecinme e pensei que debería fuxir desta estraña terra o máis rápido que puidera, porque eu, aínda que serbio, non estaba acostumado a amosar tal espírito de cabalería, e estaba un pouco inquedo por iso.

O pousadeiro riu benevolentemente, tocoume no ombreiro e dixo orgulloso:

– Ah, estraño, isto é suficiente para ? Non me estraña, hai que percorrer un longo camiño para atopar coraxe coma a nosa!

– E que propós facer? – preguntei tímidamente.

– Que pregunta! Verá o valentes que somos. Hai que percorrer un longo camiño para atopar valor como o noso, xa llo dixen. Vostede viaxou dende moi lonxe e viu o mundo, pero estou seguro de que nunca viu heroes maiores ca nós. Vaiamos alí xuntos. Debo apresurarme.

Estabamos a piques de ir cando escoitamos, diante da porta, o crac dun látego.

Asomeime e vin un espectáculo: un home cunha brillante gorra de tres cornos na cabeza, vestido cun vistoso traxe, ía no lombo doutro home con riquísimas roupas de corte común e civil. Parou fronte á pousada e o xinete baixou.

O pousadeiro saíu, inclinouse ao chan e o home do pomposo traxe entrou na pousada a unha mesa especialmente decorada. O da roupa civil quedou diante da pousada e agardou. O propietario inclinouse tamén cara a el.

– De que vai todo isto? – pregunteille ao arrendador, profundamente desconcertado.

– Ben, o que entrou na pousada é un policía de alto rango, e este home é un dos nosos cidadáns máis distinguidos, moi rico e un gran patriota – murmurou o propietario.

– Pero por que deixa que o outro monte sobre as súas costas?

O pousadeiro negou coa cabeza e botámonos a un lado. Deume un sorriso despectivo e dixo:

– Considerámolo unha gran honra que poucas veces se merece! – Díxome moitas cousas ademais, pero estaba tan emocionado que non as puiden entender. Pero escoitei con bastante claridade o que dixo ao final: – É un servizo ao seu país que aínda non todas as nacións aprenderon a apreciar!

Chegamos á reunión e a elección do presidente xa estaba en curso.

O primeiro grupo presentou a un home chamado Kolb, se lembro ben o nome, como o seu candidato á presidencia; o segundo grupo quería a Talb e o terceiro tiña o seu propio candidato.

Houbo un barullo espantoso; cada grupo quería promover ao seu propio home.

– Creo que non temos un home mellor que Kolb para presidir unha reunión tan importante – dixo unha voz do primeiro grupo – porque todos coñecemos moi ben as súas virtudes como cidadán e a súa gran valentía. Non creo que haxa ninguén entre nós que poida presumir de ter sido montado con tanta frecuencia polas persoas realmente importantes…

– Quen es ti para falar diso – berrou alguén do segundo grupo. – Nunca fostes montado nin por un axudante de policía!

– Sabemos cales son as túas virtudes – berrou alguén do terceiro grupo. – Nunca poderías sufrir un só lategazo sen ouvear!

– Deixémolo claro, irmáns! – comezou Kolb. – É certo que persoas eminentes cabalgan sobre as miñas costas dende hai xa dez anos; azoutáronme e nunca botei un berro, pero ben pode ser que haxa outros máis merecedores entre nós. Quizais algún dos novos sean mellores.

– Non, non – berraron os seus seguidores.

– Non queremos escoitar falar de honras obsoletas! Hai dez anos que Kolb é montado – berraron as voces do segundo grupo.

– O sangue novo está tomando o control, deixade que os cans vellos mastiquen os ósos vellos – dicían algúns do terceiro grupo.

De súpeto non houbo máis ruído; a xente foise para atrás, á esquerda e á dereita, para despexar un camiño e vin a un mozo duns trinta anos. Ao seu paso, todas as cabezas se inclinaron.

– Quen é este? – murmureille ao meu pousadeiro.

– É o líder popular. Xove, pero moi prometedor. Nos seus inicios puido presumir de levar o maxistrado ás costas tres veces. É máis popular que ningún outro.

– Elixirano? – preguntei.

– Iso é máis que seguro, porque o resto de candidatos son todos máis vellos, o tempo adiantounos, mentres que o maxistrado andou onte mesmo ás súas costas.

– Cómo se chama?

– Kleard.

Déronlle un lugar de honra.

– Creo – a voz de Kolb rompeu o silencio – que non podemos atopar un home mellor para esta posición que Kleard. É novo, pero ningún de nós os vellos lle fai igual.

– Escoitade, escoitade! Viva Kleard! – ruxiron todas as voces.

Kolb e Talb levárono ao lugar do presidente. Todo o mundo fixo unha reverencia profunda e houbo un silencio absoluto.

– Grazas, irmáns, pola vosa alta estima e por este honor que me outorgaron por unanimidade. As vosas esperanzas, que recaen en min agora, son demasiado honrosas. Non é doado dirixir a nave dos desexos da nación durante días tan transcendentais, pero farei todo o que estea na miña man para xustificar a vosa confianza, representar honestamente a vosa opinión e merecer o voso alto respecto por min. Grazas, meus irmáns, por elixirme.

– Hurra! Hurra! Hurra! – tronaron os votantes de todos os lados.

– E agora, irmáns, espero que me permitan dicir algunhas palabras sobre este importante acontecemento. Non é doado sufrir dores e tormentos coma os que nos quedan; non é doado ter a testa marcada con ferro quente. Por suposto que non; son dores que non todos os homes poden soportar. Deixade tremer aos covardes, deixadeos branquear de medo, pero non debemos esquecer nin un momento que somos fillos de valentes antepasados, que o sangue nobre corre polas nosas veas, o sangue heroico dos nosos avós, os grandes cabaleiros que morreron sen bater unha pálpebra pola liberdade e polo ben de todos nós, a súa descendencia. O noso sufrimento é leve, se pensades no seu sufrimento. Comportarémonos como membros dunha raza dexenerada e covarde agora que vivimos mellor que nunca? Cada verdadeiro patriota, todos os que non queiran vergoñar á nosa nación ante todo o mundo, soportarán a dor coma un home e un heroe.

– Escoitade! Escoitade! Viva Kleard!

Houbo varios ferventes oradores despois de Kleard; animaron á xente asustada e repetiron máis ou menos o que dixera Kleard.

Entón, un vello pálido e canso, coa cara enrugada, o pelo e a barba brancos coma a neve, pediu falar. Os xeonllos tremíanlle coa idade, as mans sacudíanse e tiña as costas dobradas. A súa voz era trémula, os ollos brillábanlle coas bágoas.

– Nenos, – comezou, coas bágoas rodando polas meixelas brancas e engurradas, caendo sobre a branca barba, – son desgraciado e morrerei pronto, pero paréceme que é mellor que non deixedes acontecer esa vergoña . Teño cen anos e vivín toda a vida sen iso. Por que a marca da escravitude debería quedar impresa na miña cabeza branca e cansa agora?

– Abaixo ese vello ruín! – berrou o presidente.

– Abaixo con el! – berraron outros.

– O vello covarde!

– En vez de animar aos novos, está asustando a todos!

– Debería avergoñarse dos seus pelos grises! Viviu o tempo suficiente e aínda ten medo: os máis novos somos máis valentes!

– Abaixo o covarde!

– Botádeo fóra!

– Abaixo con el!

Unha multitude enfadada de mozos e valentes patriotas lanzouse ao vello e comezou a empurralo, tiralo e darlle patadas cheas de rabia.

Finalmente deixárono marchar por mor da súa idade; se non, lapidaríanno vivo.

Todos se comprometeron a ser valentes ó día seguinte e a amosarse dignos da honra e a gloria da súa nación.

A xente marchou da reunión cunha orde excelente. Mentres se separaban dixeron:

– Mañá veremos quen é quen!

– Sabremos quenes son os fanfarróns mañá!

– Chegou o momento de que os dignos se distingan dos indignos, de xeito que todo canalla non será capaz e non poderá presumir de ter un corazón valente.

Volvín á pousada.

– Viches de que estamos feitos? – preguntoume orgulloso o meu pousadeiro.

– Xa o creo – respondín automaticamente, sentindo que a miña forza me abandonara e que a miña cabeza zumbaba de estrañas impresións.

Nese mesmo día lin no seu xornal un artigo principal que tiña o seguinte texto:

– Cidadáns, é hora de parar os vans eloxios e fanfarronadas entre nós; é hora de deixar de estimar as palabras baleiras que empregamos en abundancia para amosar as nosas virtudes e encantos imaxinarios. Chegou o momento, cidadáns, de poñer a proba as nosas palabras e demostrar quen é realmente digno e quen non! Pero cremos que non haberá covardes vergoñentos entre nós que terán que ser levados pola forza ao lugar de marca designado. Cada un de nós que senta nas súas veas unha pinga do nobre sangue dos nosos devanceiros loitará por ser dos primeiros en soportar a dor e a angustia, con orgullo e tranquilidade, porque isto é unha dor santa, é un sacrificio polo ben do noso país e para o benestar de todos nós. Adiante, cidadáns, porque mañá é o día da nobre proba!

O meu pousadeiro deitouse ese día xusto despois da reunión para chegar o día seguinte o máis cedo posible ao lugar designado. Con todo, moitos foran directos ao Concello para estar o máis preto posible da cabeza da fila.

Ao día seguinte tamén fun ao Concello. Todo o mundo estaba alí: mozos e vellos, homes e mulleres. Algunhas nais trouxeron aos seus pequenos bebés en brazos para que puidesen ser marcados coa marca da escravitude, é dicir de honra, e así obter un maior dereito a altos cargos na función pública.

Houbo empurróns e xuramentos (niso son coma nós os serbios, e dalgún xeito alégrome velo), e todo o mundo esforzouse por ser o primeiro na porta. Algúns incluso levaban a outros pola gorxa.

Un funcionario especial aplicaba as marcas cun traxe branco e formal que reprochaba á xente con lixeireza:

– Non rosme, por Deus, chegará a quenda de todos: non sodes animais, supoño que podemos manexalo sen empurrar.

Comezou a marcar. Un berrou, outro só xemía, pero ninguén foi capaz de soportalo sen un só son mentres estiven alí.

Non podía soportar ver esta tortura por moito tempo, así que volvín á pousada, pero algúns deles xa estaban alí, comendo e bebendo.

– Iso foi todo! – dixo un deles.

– Ben, en realidade nos non gritamos, pero Talb estaba a berrar coma un burro! – dixo outro.

– Xa ves como é o teu Talb, e onte quixeches telo como presidente da reunión.

– Ah, nunca se sabe!

Falaron, xemendo de dor e retorcéndose, pero tratando de ocultalo un do outro, porque a cada un lle avergoñaba que o tomasen por un covarde.

Kleard deshonrouse porque xemía, e un home chamado Lear era un heroe porque pedira que dúas marcas quedasen impresas na súa fronte e non dou un pío de dor. Toda a cidade falaba só del co maior respecto.

Algunhas persoas fuxiron, pero foron desprezadas por todos.

Despois duns días, o que tiña dúas marcas na testa camiñaba coa cabeza alta, con dignidade e autoestima, cheo de gloria e orgullo, e alá onde ía, todos se inclinaban e tiraban o sombreiro para saudar ao heroe do día .

Homes, mulleres e nenos corrían detrás del na rúa para ver ao home máis grande da nación. Onde queira que fose, o susurro inspirado no temor seguiuno: “Lear, Lear!… É el!… Ese é o heroe que non ouveaba, que non daba un son mentres dúas marcas quedaban impresas na súa testa.” Estaba nos titulares dos xornais, eloxiado e glorificado.

Era merecedor do amor da xente.

En todo o lugar escoitei eses eloxios e comezei a sentir o vello e nobre sangue serbio correndo polas miñas veas. Os nosos antepasados eran heroes, morreron empalados pola liberdade; tamén nos temos o noso heroico pasado e o noso Kosovo. Emociónome con orgullo e vaidade nacional, desexoso de mostrar o valente que é a miña raza e de precipitarme ao Concello e berrar:

– Por que eloxiades ao voso Lear? Nunca vichedes verdadeiros heroes! Vinde a ver por vos mesmos como é o nobre sangue serbio! Aplica dez marcas sobre a miña cabeza, non só dúas!

O funcionario do traxe branco puxo a súa marca preto da miña testa e comecei … Espertei do meu soño.

Froteime a testa de medo e persigneime, preguntándome polas cousas estrañas que aparecen nos meus soños.

– Case lle fixen sombra á gloria do seu Lear – pensei e, satisfeito, e volvínme, dalgún xeito sentindo que o meu soño non chegara ao seu fin.

 

En Belgrado, 1899.
Para o proxecto “Radoje Domanović” traducido por Noelia Pedrares, 2020.

Razoamento dun boi serbio común

Neste mundo acontecen unha gran cantidade de marabillas, e como moitos din, o noso país está tan desbordado delas que xa o deixan de ser en certo punto. Aquí hai xente en postos moi altos que non pensan en absoluto e, como compensación, ou quizais por algunha outra razón, o boi dun campesiño común, sen diferenza con outros bois serbios, comezou a pensar. Deus sabe o que pasou para que este enxeñoso animal se atrevese a emprender un esforzo tan descarado, sobre todo porque se demostrou que en Serbia esta desafortunada ocupación só podería prexudicalo. Digamos entón que este pobre demo, con toda a súa inxenuidade, nin sequera sabía que este esforzo non era rendible na súa terra natal, polo que non lle atribuiremos ningunha particular valentía cívica. Pero aínda segue sendo un misterio por que un boi debería pensar, xa que non é votante, nin concelleiro, nin maxistrado, nin foi elixido deputado en ningunha asemblea bovina, nin sequera (se chegara a certa idade) a senador. E se a pobre alma algunha vez soñara en converterse en ministro de estado en calquera país bovino, debería saber que, pola contra, debería practicar como pensar o menos posible, como os excelentes ministros dalgúns países máis felices, aínda que o noso país tampouco ten tanta sorte neste aspecto. Ao final, por que deberíamos preocuparnos por que un boi en Serbia emprendeu tal esforzo aínda abandonado pola xente? Ademais, puido ocorrer que comezase a pensar só por algún instinto natural seu.

Entón, que clase de boi é? Un boi común que ten, como nos ensina a zooloxía, cabeza, corpo e membros, como todos os demais bois; tira un carro, pasta na herba, lambe sal, rumia e múa. Chámase Cincento.

Así é como comezou a pensar. Un día o seu dono axugounos a el e ao seu amigo, Tizón, para cargar uns postes roubados no carro e levalos á cidade para vendelos. Case inmediatamente ao entrar na cidade, vendeu os paus e logo desaxugou a Cincento e o seu compañeiro, enganchou a cadea que os unía ao xugo, lanzoulles un mando de herba e entrou alegremente nunha pequena taberna para refrescarse cunhas cuantas cuncas. Había unha feira na cidade, polo que homes, mulleres e nenos pasaban por todos os lados. Tizón, coñecido por outros bois como algo parvo, non mirou nada, en vez diso, ficou no xantar con toda seriedade, comeu a fartar, muou un pouco de puro gusto e logo deitouse, durmindo e rumiando docemente. Todas aquelas persoas que pasaban por alí non lle preocupaban. Só durmía e rumiaba tranquilamente (é unha mágoa que non sexa un ser humano, con todas estas predisposicións para unha carreira elevada). Pero Cincento non puido tomar nin un bocado. Os seus ollos soñadores e a triste expresión do seu rostro amosaban a primeira vista que se trataba dun pensador e dunha alma doce e impresionable. A xente, serbios, pasaban ó seu carón, orgullosos do seu glorioso pasado, do seu nome, da súa nación, mostrándose este orgullo no seu serio comportamento e ritmo. Cincento observou todo isto e a súa alma de súpeto foi consumida pola tristeza e a dor debido á tremenda inxustiza, e non puido deixar de sucumbir a unha emoción tan forte, súbita e poderosa; bramou triste, dolorosamente, coas bágoas nos ollos. E coa súa inmensa dor, Cincento comezou a pensar:

– De que están tan orgullosos o meu dono e os seus compatriotas serbios? Por que levan a cabeza tan alta e miran ao meu pobo con soberbio orgullo e desprezo? Están orgullosos da súa patria, orgullosos de que o destino misericordioso lles concedeu nacer aquí en Serbia. Miña nai paríume aquí tamén en Serbia, e Serbia non só é a miña terra natal, senón tamén a do meu pai, e os meus antepasados, como os seus; xuntos, chegaron a estas terras desde a vella patria eslava. E, sen embargo, ningún de nós nos sentimos orgullosos diso, só nos sentimos orgullosos da nosa capacidade para tirar unha carga máis pesada costa arriba; ata o día de hoxe, nunca un boi lle dixo a un boi alemán: “Que queres de min, son un boi serbio, a miña terra é o orgulloso país de Serbia, todos os meus antepasados ​​foron paridos aquí e aquí, nesta terra , están as tumbas dos meus antepasados.” Que Deus nos libre, nunca nos sentimos orgullosos diso, nunca se nos veu á cabeza e incluso están orgullosos de non pensalo. Estraño pobo!

Levado por estes pensamentos, o boi sacudiu tristemente a cabeza, a cinzarra do pescozo soando e o xugo crepitando. Tizón abriu os ollos, mirou ao seu amigo e berrou:

– Aí estás de novo con esa babecada túa! Come, parvo, engorda un pouco, mira como sobresaen as túas costelas; se fose bo pensar, a xente non nolo deixaría aos bois. De ningún xeito houbéramos tido tanta sorte!

Cincento mirou ao seu compañeiro con piedade, apartou a cabeza del e volveu a mergullarse nos seus pensamentos.

– Están orgullosos do seu glorioso pasado. Teñen o seu Campo de Kosovo, da Batalla de Kosovo. Gran cousa; os meus antepasados ​​non tiraban carros con comida e armamento xa daquela? Se non fose por nós, a xente tería que facelo ela mesma. Despois está o levantamento contra os turcos. Un esforzo grande e nobre, pero quen estaba alí nese momento? Foron estes panocos arrogantes, que se erguen orgullosos ante min coma se fose o seu mérito, quenes lograron o levantamento? Veña, tomemos ó meu dono como exemplo. Tamén el está moi orgulloso e presume do levantamento, especialmente co feito de que o seu bisavó morreu na guerra de liberación como un verdadeiro heroe. E é iso mérito do meu dono? O seu bisavó tiña dereito a estar orgulloso, pero el non; o seu bisavó morreu para que o meu dono, o seu descendente, fose libre. Entón, el é libre, e como usa a súa liberdade? Rouba os postes doutras persoas, senta no carro e eu teño que tirar tanto del como dos paus mentres durme cas rendas na man. Agora vendeu os seus madeiros, está bebendo licor, sen facer nada e sentíndose orgulloso do seu glorioso pasado. E cantos dos meus antepasados​ foron sacrificados no levantamento para alimentar aos loitadores? E non tiraron os meus devanceiros daquela época de armamentos, canóns, comida e munición? E, con todo, non nos enorgullecemos dos seus méritos porque non cambiamos; seguimos cumprindo hoxe co noso deber, tal e como fixeron os nosos antepasados, con paciencia e conciencia.

Están orgullosos do sufrimento dos seus antepasados ​​e de cincocentos anos de escravitude. Os meus parentes sufriron ao longo da súa existencia, aínda hoxe sufrimos e somos escravos e, con todo, non berramos por iso. Din que os turcos os torturaban, mataban e empalaban; ben, os meus antepasados ​​foron asasinados tanto por serbios como por turcos, e asados ​​e sometidos a todo tipo de torturas.

Están orgullosos da súa relixión e, sen embargo, non cren en nada. Cal é a miña culpa e a da miña xente de que non podamos ser aceptados entre os cristiáns? A súa relixión dilles que „non roubarás“ e alí está o meu dono, roubando e bebendo co diñeiro que obtivo por roubar. A súa relixión incítaos a amar aos seus veciños e, con todo, só se fan dano os uns aos outros. Para eles, o mellor dos homes, un exemplo de virtude, é o que non fai dano e, por suposto, ninguén considera sequera pedirlle a ninguén que faga algo bo, ademais de non facer dano. Así de baixo caeron que os seus exemplos de virtude non son máis que calquera cousa inútil que non faga dano.

O boi suspirou profundamente e o seu suspiro levantou o po da estrada.

– Entón – continuou o boi cos seus pensamentos tristes – neste caso, non somos eu e os meus parentes mellores en todo iso que ningún deles? Nunca asasinei a ninguén, nunca difamei a ninguén, non roubei nada, non despedín a un home inocente do servizo público, non fixen un déficit no erario do Estado, non declarei unha bancarrota falsa, nunca encadenei nin arrestei a persoas inocentes, nunca calumniei aos meus amigos, nunca fun contra os meus principios de boi, non fixen falsos testemuños, nunca fun ministro de estado e nunca lle fixen mal o país, e non só non fixen ningún dano, ata lles fago ben aos que me fan dano. A miña nai paríume e, de inmediato, os desalmados homes quitáronme incluso o leite da miña nai. Deus polo menos creou herba para nós os bois, e non para os homes, e aínda así nos privan dela. A pesar diso, ademais de toda esa malleira, tiramos dos carros dos homes, aramos os seus campos e alimentámolos con pan. E, con todo, ninguén admite os méritos que nós facemos pola patria…

– Ou tome o xaxún como exemplo; ben, aos homes, a relixión dilles facer xaxún todos os días de festa e, con todo, nin sequera están dispostos a soportar este pequeno esforzo, mentres eu e a miña xente xaxunamos toda a vida, dende que nos destetamos da nai.

O boi baixou a cabeza coma se estivese preocupado, logo levantouna de novo, bufou con rabia e parecía que algo importante volvía a el, atormentándoo; de súpeto, muou alegremente:

– Ah, xa sei, ten que ser iso – e seguiu pensando– : iso é o que é; están orgullosos da súa liberdade e dereitos civís. Necesito pensar niso en serio.

E estaba pensando, pensando, pero non puido deixalo saír.

– Cales son eses dereitos seus? Se a policía lles ordena votar, eles votan e, así, poderiamos muar con tanta facilidade: “Voto pooooor!” E se non se lles ordena, non se atreven a votar nin sequera a dedicarse á política, coma nós. Tamén sofren golpes na prisión, aínda que sexan completamente inocentes. Polo menos nós bruamos e movemos o rabo, e eles nin sequera teñen esa pouca cívica coraxe.

E nese momento, o seu dono saíu da taberna. Borracho, cambaleando, cos ollos borrosos e murmurando algunhas palabras incomprensibles, camiñou serpeante cara ao carro.

– Velaquí, como está a usar este orgulloso descendente a liberdade que se gañou co sangue dos seus antepasados? Certo, o meu dono é un borracho e un ladrón, pero como usan os demais esta liberdade? Só para pasar o ralentí e enorgullecerse do pasado e do mérito dos seus devanceiros, ao que contribuíron tanto coma min. E nós, os bois, seguimos sendo traballadores e funcionais como os nosos antepasados. Somos bois, pero aínda podemos estar orgullosos do noso arduo traballo e méritos na actualidade.

O boi suspirou profundamente e preparou o pescozo para o xugo.

 

En Belgrado, 1902.
Para o proxecto “Radoje Domanović” traducido por Noelia Pedrares, 2020.

Marca

Eu tive um sonho horrível. Não me surpreendi muito com o sonho em si, mas me pergunto como encontrei coragem para sonhar com coisas terríveis, sendo um cidadão calmo e respeitável, um filho obediente de nossa querida e aflita mãe Sérvia, como todos os seus outros filhos. Claro, você sabe, se eu fosse uma exceção em qualquer coisa, seria diferente, mas não, meu querido amigo, faço exatamente o mesmo que todo mundo e, quanto a tomar cuidado com tudo, ninguém consegue se igualar a mim. Uma vez vi um botão brilhante do uniforme de um policial perdido na rua e observei seu brilho mágico, quase a ponto de passar, cheio de reminiscências doces; quando, de repente, minha mão começou a tremer; minha cabeça inclinou-se para a própria terra e minha boca se encheu daquele sorriso adorável que todos usamos quando cumprimentamos nossos superiores.

– Sangue nobre corre em minhas veias! – Foi o que pensei naquele momento e olhei com desdém para o bruto que passava e sem querer pisou no botão.

– Um bruto! – falei amargamente, cuspi, e depois segui em silêncio, consolado pelo pensamento de que não existem muitos tipos assim; e fiquei particularmente feliz por Deus ter me dado um coração refinado e o sangue nobre e cavalheiresco de nossos ancestrais.

Bem, agora você pode ver como sou um homem maravilhoso, nada diferente de outros cidadãos respeitáveis, e sem dúvida se perguntará como essas coisas terríveis e tolas podem aparecer nos meus sonhos.

Nada incomum aconteceu comigo naquele dia. Comi um bom jantar e depois sentei à vontade; tomando um gole do meu vinho e, depois de ter feito uso tão corajoso e consciente dos meus direitos como cidadão, fui para a cama e levei um livro comigo para dormir mais rapidamente.

O livro logo escorregou de minhas mãos, tendo, é claro, gratificado meu desejo e, com todos os meus deveres cumpridos, adormeci tão inocente quanto um cordeiro.

De repente, vi-me em uma estrada estreita e enlameada que conduzia através das montanhas. Uma noite fria e negra. O vento uiva entre galhos áridos e corta como uma navalha sempre que toca a pele nua. O céu negro, mudo e ameaçador, e a neve, como poeira, soprando nos olhos e batendo no rosto. Não havia uma alma viva em lugar nenhum. Eu corria e de vez em quando deslizava na estrada lamacenta à esquerda, à direita. Cambaleei e caí e finalmente me perdi, vagueando – Deus sabe onde – e não era uma noite curta e comum, mas parecia ter um século, e eu andava o tempo todo sem saber para onde.

Então eu caminhei durante muitos anos e fui para algum lugar, muito, muito longe do meu país natal, para uma parte desconhecida do mundo, para uma terra estranha que provavelmente ninguém conhece e que, tenho certeza, só pode ser vista em sonhos.

Percorrendo a terra, cheguei a uma cidade grande, onde muitas pessoas viviam. No grande mercado, havia uma multidão enorme, um barulho terrível acontecendo, o suficiente para estourar o tímpano. Entrei em uma pousada de frente para o mercado e perguntei ao senhorio o por quê de tantas pessoas se reunindo…

– Somos pessoas caladas e respeitáveis – ele começou sua história – somos leais e obedientes ao alcaide.

– O alcaide é a sua autoridade suprema, não é? – perguntei, interrompendo-o.

– O alcaide reina aqui e ele é nossa autoridade suprema; a polícia vem a seguir.

Eu ri.

— Está rindo? Você não sabia?… De onde você veio?

Contei a ele como tinha me perdido e que vim de uma terra distante – a Sérvia.

– Eu ouvi sobre esse país famoso! – sussurrou o senhorio para si mesmo, olhando para mim com respeito, e então ele falou em voz alta:

– É assim aqui – continuou ele – o alcaide manda aqui com seus policiais.

– Como são seus policiais?

– Bem, existem diferentes tipos de policiais – eles variam de acordo com sua classificação. Existem os mais distintos e os menos distintos… Sabemos que somos pessoas caladas e respeitáveis, mas todos os tipos de vagabundos vêm da vizinhança, eles nos corrompem e nos ensinam coisas más. Para distinguir cada um de nossos cidadãos de outras pessoas, o prefeito ordenou ontem que todos os nossos cidadãos fossem ao tribunal local, onde cada um de nós terá sua testa carimbada. É por isso que tantas pessoas se reuniram: para aconselhar-se sobre o que fazer.

Estremeci e pensei que deveria fugir dessa terra estranha o mais rápido que pudesse, porque eu, embora sérvio, não estava acostumado a uma demonstração do espírito de cavalaria e fiquei um pouco desconfortável com isso!

O proprietário riu com benevolência, me deu um tapinha no ombro e disse com orgulho:

– Estranho, isso é o suficiente para te assustar? Não é de admirar, você tem que percorrer um longo caminho para encontrar coragem como a nossa!

– E o que você pretende fazer? – perguntei timidamente.

Que pergunta ! Você verá como somos corajosos. Você tem que percorrer um longo caminho para encontrar coragem como a nossa, eu lhe digo. Você viajou por toda parte e viu o mundo, mas tenho certeza de que nunca viu heróis maiores do que nós. Vamos lá juntos. Eu tenho que me despachar.

Estávamos prestes a sair quando ouvimos, na frente da porta, o estalo de um chicote.

Eu espiei: havia uma coisa para ver – um homem com um boné brilhante de três chifres na cabeça, vestido com um terno berrante, montando nas costas de outro homem em roupas muito ricas de corte civil comum. Ele parou em frente à pousada e o cavaleiro desceu.

O proprietário saiu, curvou-se no chão, e o homem de terno berrante entrou na estalagem e foi para uma mesa especialmente decorada. O de roupas civis ficou em frente à pousada e esperou. O proprietário curvou-se para ele também.

-O que está acontecendo? – perguntei ao senhorio, profundamente intrigado.

– Bem, quem entrou na estalagem é um policial de alto escalão, e esse homem é um dos nossos cidadãos mais ilustres, muito rico e um grande patriota – sussurrou o proprietário.

– Mas por que ele deixou o outro andar de costas?

O proprietário balançou a cabeça para mim e nos afastamos. Ele me deu um sorriso desdenhoso e disse:

– Consideramos uma grande honra que raramente é merecida! – Ele me contou muitas coisas além disso, mas eu estava tão empolgado que não consegui entender. Mas ouvi muito claramente o que ele disse no final: – É um serviço ao país que todas as nações ainda não aprenderam a apreciar!

Chegamos à reunião e a eleição do presidente já estava em andamento.

O primeiro grupo colocou um homem chamado Kolb, se bem me lembro do nome, como candidato à presidência; o segundo grupo queria Talb, e o terceiro tinha seu próprio candidato.

Houve uma confusão assustadora; cada grupo queria empurrar seu próprio candidato.

– Penso que não temos um homem melhor que Kolb para presidir uma reunião tão importante – disse uma voz do primeiro grupo – porque todos conhecemos tão bem suas virtudes como cidadão e sua grande coragem. Eu não acho que haja alguém entre nós que possa se gabar de ter sido tão frequentemente açoitado por pessoas realmente importantes…

– Quem é você para falar sobre isso? – gritou alguém do segundo grupo. – Você nunca foi açoitado funcionário da polícia júnior!

– Sabemos quais são suas virtudes – gritou alguém do terceiro grupo. – Você não poderia sofrer um único golpe do chicote sem uivar!

– Vamos esclarecer isso, irmãos! – começou Kolb. – É verdade que pessoas eminentes estavam às minhas costas há dez anos; eles me açoitaram e eu nunca gritei, mas pode ser que haja mais merecedores entre nós. Talvez haja jovens melhores.

– Não, não – gritaram seus apoiadores.

– Não queremos ouvir sobre honras desatualizadas! Faz dez anos que Kolb foi açoitado – gritaram as vozes do segundo grupo.

– Sangue jovem está tomando conta, deixem os cães velhos mastigarem ossos velhos – disseram alguns do terceiro grupo.

De repente não houve mais barulho; as pessoas recuaram, da esquerda e direita, para abrir caminho e vi um jovem de cerca de trinta anos. Quando ele se aproximou, todas as cabeças se curvaram.

– Quem é? – sussurrei para o meu senhorio.

– Ele é o líder popular. Um jovem, mas muito promissor. Nos seus primeiros dias, pôde se orgulhar de ter carregado o alcaide três vezes. Ele é mais popular do que qualquer outra pessoa.

– Eles talvez o elejam? – perguntei.

– Isso é mais do que certo, porque, como todos os outros candidatos – todos são mais velhos, o tempo os ultrapassou, enquanto o alcaide estava às costas dele ontem mesmo.

Qual é o nome dele?’

– Kleard.

Eles deram a ele um lugar de honra.

– Eu acho – a voz de Kolb quebrou o silêncio -, que não podemos encontrar um homem melhor para essa posição do que Kleard. Ele é jovem, mas nenhum de nós mais velhos é igual a ele.

– Isso mesmo! Viva Kleard!… – todas as vozes rugiram.

Kolb e Talb o levaram ao lugar do presidente. Todo mundo fez uma profunda reverência e houve um silêncio absoluto.

– Obrigado, irmãos, por sua alta consideração e esta honra que vocês me concederam por unanimidade. Suas esperanças, que agora estão comigo, são muito lisonjeiras. Não é fácil dirigir o navio dos desejos da nação em dias tão importantes, mas farei tudo o que estiver ao meu alcance para justificar sua confiança, representar honestamente sua opinião e merecer sua alta consideração por mim. Obrigado, meus irmãos, por me eleger.

– Viva! Viva! Viva! – eleitores trovejaram de todos os lados.

– E agora, irmãos, espero que me permitam dizer algumas palavras sobre este importante evento. Não é fácil sofrer tantas dores, tormentos que nos aguardam; não é fácil ter a testa marcada com ferro quente. De fato, não – são dores que nem todos os homens podem suportar. Que os covardes tremam, que se encolham de medo, mas não devemos esquecer por um momento que somos filhos de bravos antepassados, que sangue nobre corre em nossas veias, sangue heróico de nossos avós, grandes cavaleiros que costumavam morrer sem fechar as pálpebras; pela liberdade e pelo bem de todos nós, sua descendência. Nosso sofrimento é leve, se você pensar no sofrimento deles – devemos nos comportar como membros de uma raça degenerada e covarde agora que estamos vivendo melhor do que nunca? Todo verdadeiro patriota, todo mundo que não quer envergonhar nossa nação diante de todo o mundo, suportará a dor como um homem e um herói.

– Isso mesmo! Viva Kleard!

Houveram vários gritos fervorosos depois de Kleard; eles encorajaram as pessoas assustadas e repetiram mais ou menos o que Kleard havia dito.

Então, um velho pálido e cansado, de rosto enrugado, cabelos e barba branca como a neve, pediu para falar. Os joelhos tremiam com a idade, as mãos trêmulas e as costas dobradas. Sua voz tremia, seus olhos brilhavam com lágrimas.

– Crianças – começou ele, com lágrimas escorrendo pelas bochechas brancas e enrugadas e caindo sobre a barba branca. – Não me sinto bem e morrerei em breve, mas parece-me que é melhor vocês não permitirem que tanta vergonha lhe aconteça.. Tenho cem anos e vivi toda a minha vida sem isso!… Por que o selo da escravidão deveria estar impresso na minha cabeça branca e cansada agora?…

– Abaixo aquele velho patife! – gritou o presidente.

– Abaixo ele! – outros gritaram.

– O velho covarde!

– Em vez de incentivar os jovens, ele está assustando todo mundo!

– Ele deveria ter vergonha de seus cabelos grisalhos! Ele viveu o suficiente e ainda pode se assustar – nós, jovens, somos mais corajosos…

– Abaixo o covarde!

– Tirem ele daí!

Fora com ele!

Uma multidão enfurecida de jovens patriotas corajosos avançou sobre o velho e começou a empurrá-lo, puxá-lo e chutá-lo com raiva.

Eles finalmente o deixaram ir por causa de sua idade – caso contrário, o teriam apedrejado vivo.

Todos eles se comprometeram a ser corajosos de manhã e a mostrar-se dignos da honra e da glória de sua nação.

As pessoas foram embora da reunião em excelente ordem. Como estavam se separando, podia-se ouvir:

– Amanhã veremos quem é quem!

– Nós vamos resolver os boatos amanhã!

– Chegou a hora de os dignos se distinguirem dos indignos, de modo que todo patife não será capaz de vangloriar-se de um coração valente!

Voltei para a pousada.

– Você viu do que somos feitos? – meu senhorio me perguntou com orgulho.

– De fato eu tenho – respondi automaticamente, sentindo que minha força havia me abandonado e que minha cabeça estava zumbindo com impressões estranhas.

Naquele mesmo dia, li no jornal deles um artigo importante, que dizia o seguinte:

Cidadãos, é hora de parar com os vaidosos e arrogantes entre nós; é hora de parar de estimar as palavras vazias que usamos em profusão para mostrar nossas virtudes e desertos imaginários. Chegou a hora, cidadãos, de pôr à prova nossas palavras e mostrar quem é realmente digno e quem não é! Mas acreditamos que não haverá covardes vergonhosos entre nós que precisarão ser levados à força para o local de marca designado. Cada um de nós que sente em suas veias uma gota do sangue nobre de nossos ancestrais lutará para ser um dos primeiros a suportar a dor e a angústia, com orgulho e em silêncio, pois isso é dor santa, é um sacrifício pelo bem de todos. nosso país e para o bem-estar de todos nós. Avante, cidadãos, pois amanhã é o dia da nobre prova!…

Meu senhorio foi para a cama naquele dia logo após a reunião, a fim de chegar o mais cedo possível ao local designado no dia seguinte. Muitos, no entanto, foram direto para a prefeitura para ficar o mais próximo possível do início da fila.

No dia seguinte, eu também fui à prefeitura. Todo mundo estava lá – jovens e velhos, homens e mulheres. Algumas mães traziam seus bebês nos braços para que pudessem ser marcados com o selo da escravidão, ou seja, de honra, e assim obter maior direito a altos cargos no serviço público.

Houve pressão e palavrões (são parecidos com os sérvios, e de alguma forma fiquei feliz com isso), e todo mundo se esforçou para ser o primeiro a entrar. Alguns estavam até pegando outros pela garganta.

Os selos foram marcados por um funcionário público especial, em um traje formal branco, que censurava levemente o povo:

– Não murmurem, pelo amor de Deus, a vez de todos chegará – Vocês não são animais, suponho que possamos lidar sem empurrar.

A marca começou. Um gritou, outro apenas gemeu, mas ninguém foi capaz de aguentar sem um som enquanto eu estivesse lá.

Eu não aguentava assistir a essa tortura por muito tempo, então voltei para a pousada, mas alguns deles já estavam lá, comendo e bebendo.

– Acabou! – disse um deles.

– Bem, nós realmente não gritamos, mas Talb estava zurrando como um burro!… – disse outro.

– Você vê como é o seu Talb e queria tê-lo como presidente da reunião ontem.

– Ah, nunca se sabe!

Eles conversaram, gemendo de dor e se contorcendo, mas tentando esconder um do outro, pois cada um deles tinha vergonha de ser considerado um covarde.

Kleard se desgraçou, porque ele gemeu, e um homem chamado Lear era um herói, porque ele pediu para ter dois selos carimbados na testa e não emitiu um som de dor. Toda a cidade estava falando com o maior respeito por ele.

Algumas pessoas fugiram, mas foram desprezadas por todos.

Depois de alguns dias, aquele com dois selos na testa andava com a cabeça erguida, com dignidade e auto-estima, cheio de glória e orgulho, e onde quer que fosse, todo mundo se curvava e tirava o chapéu para saudar o herói do dia.

Homens, mulheres e crianças correram atrás dele na rua para ver o melhor homem da nação. Onde quer que fosse, sussurros inspirados em reverência o seguiam: ‘Lear, Lear!… „É ele. Esse é o herói que não uivou, que não emitiu som enquanto dois selos estavam sendo carimbados na testa! Ele estava nas manchetes dos jornais, elogiado e glorificado.

E ele mereceu o amor do povo.

Em todo lugar, ouço esses elogios e começo a sentir o sangue sérvio antigo e nobre correndo em minhas veias. Nossos ancestrais eram heróis, morreram empalados em apostas pela liberdade; nós também temos nosso passado heróico e nossa Kosovo. Eu me emociono com orgulho e vaidade nacional, ansioso para mostrar como minha raça é corajosa e tive vontade de correr para a Prefeitura e gritar:

– Por que você elogia seu Lear?… Você nunca viu verdadeiros heróis! Venha e veja você mesmo como é o sangue sérvio nobre! Marque dez selos na minha cabeça, não apenas dois!

O funcionário do terno branco trouxe seu carimbo perto da minha testa, e eu comecei… Eu acordei do meu sonho.

Esfreguei minha testa com medo e me virei, imaginando as coisas estranhas que aparecem nos sonhos.

– Quase ofusquei a glória do Lear deles – pensei e, satisfeito, virei, e lamentava de alguma forma que meu sonho não tivesse chegado ao fim.

 

Em Belgrado, 1899
Para o projeto “Radoje Domanović” traduzido por Thais Coelho, revisado por Jelena Veljković, 2020